złe czarne fortepiany.

`like a bridge over troubled water

i will lay me down.

czas tak leci, a ludzie mówią, że chcieliby prowadzić bloga, ale że nie założą, bo to obciach. skoro już się w to człek wpakował, to teraz można to dalej ciągnąć. bo z sentymentem, kiedy włosy były długie. Oliwka teraz już gada więcej niż ja i prawie dościga mnie wzrostem (co specjalnie trudnym zadaniem nie jest). i są, rzecz jasna, nowe kolczyki, bo przecież w środę był dwudziesty dziewiąty. tego nie widać, ale krem jest naprawdę miękki.

niby tak przeczmychujemy się z dnia na dzień, zdobywamy jakieś doświadczenie, sprzątamy, bo przecież trzeba pisać pracę. dlatego też tyle gramy w minecrafta. i chociaż pierwsze takie wakacje, że jedyny wyjazd, to Jarocin. i chociaż powinno się narzekać, że tak zaklęci w Krakowie, to w sumie i tak najlpiej jest tam, gdzie jesteś.

nostalgiczne powroty do wspomnień, które nigdy nie wrócą. chociaż nic się nie zmieniło. i nadal ktoś nadaje morsem za oknem. błyska po szybach. dużo bardzo powrotów w muzyczną przeszłość. i dużo małych, białych karteczek porozrzucanych po pokoju. to chyba znak, że jest dobrze.

zakończona narazie przygoda z mężczyznami zderzonymi z rzeczywistością. czas na fable'ową teorię. i tak nieźle, dopiero właśnie zaczął się wrzesień. zmiany nazw przystanków, trochę większe tłumy i takie tam. czekamy na prawdziwą, jedyną słusznę porę roku.

czasami trzeba coś skreślić, żeby całe zdanie miało sens. czasami trzeba coś dodać, poprawić. najważniejsze, to nie upierać się przy tym, że pierwszy dobór słów był najlepszy. rzadko jest.

`i'd rather be a forest than a street.