me.

nananaaaa... tyle się działo od ostatniego wpisu tutaj, że znaków by mi nie starczyło na to, żeby to opisac... więc ja będę udawać, że Wam o tym wszystkim tu napisałam, a wy udawajcie, że o tym wiecie. dzięki :) A tak serioo... To nie nadążam za swoim życiem... Cały czas coś się dzieje, to zrób, tego nie rób, tam musisz iść, tam możesz, gdzie indziej znowu nie, tak wypada, co innego trzeba, tak źle, tak niedobrze, to się nie uda, z tamtym trzeba powalczyć, tu spokojnie, tam postawić na swoim... cały czas coś. Nie, ze mam pretensje, że tak 'intensywnie' żyję, bo jestem też z tego w pewnien sposób dumna, ale po raz kolejny stwierdzam, że doba jest stanowczo ZA KRÓTKA! Chciałabym (a czasem po prostu muszę) zrobić jednego dnia tyyyyyle, rzeczy, że to jest po prostu fizycznie niewykonalne i sama nie jestem w stanie wybrać które są ważniejsze od innych... znaczy być to może i jestem, ale w efekcie wybory nie zawsze są trafne, nie? 

I będę silna... walczyłam o to już tyle czasu... ale jeżeli to za mało, to będę ile trzeba. Paradoks polega na tym, że to niszczy jak cholera... ale jednocześnie daje siłę na wszystko. Wszyscy biorą pod uwagę tylko jedno wyjście. Ja na nie nie pozwolę... MY na to nie pozwolimy. 

 ...