{ . }

tak, myślałam, ze mnie nie zauważą jak się schowam za obślizgłym, spróchniałym pieńkiem. 

tak, lubiłam z Tobą rozmawiać, przełamywać Twoją nieśmiałość, zaglądać pod mur jaki sobie wokół zrobiłeś. cieszył się Twój uśmiech, uwielbiałam napawać się widokiem speszenia jakie wywoływał u ciebie każdy nasz krok dalej. bycie Twoją przewodniczką i nauczycielką sprawiało mi dużą przyjemność. i nie, nie żałuję tego. jest mi dobrze z myślą o naszej dziwnej znajomości czy też związkowi, jak odważyliśmy się jakiś czas temu użyć tego słowa. i dziękuję Ci, z całego serca dziękuję, bo wiele mnie nauczyłeś. mimo, iż to ja opowiadałam Ci o życiu, przedstawiałam prawdziwe historie, których z początku w ogóle nie mogłeś pojąć, to właśnie ty pokazałeś mi prawdziwą stronę życia, tę realistyczną, ale przyjemną. wiem, że choć teraz jesteś daleko i łamiesz wszystkie obietnice mi składane, to myślisz o mnie. wiem też jak to potoczy się dalej - będą fochy i przeprosiny, trochę dumy i skruchy, a później... później będziemy odkrywać się na nowo, jak niegdyś co dzień. nie żałuję niczego, żadnej wspólnej minuty, przestawiania zegarków dla oszukania zmęczenia i wszystkich nieprzespanych nocy, bo wiem, że nawet jeśli nie miało by być dalszego ciągu, to kocham cały tamten czas, w którym milczeliśmy i ten, w którym się przekrzykiwaliśmy. dawać i nie oczekiwać nic w zamian, to istota uczucia, nawet takiego, które miałoby się już dalej nie rozwijać. każdy obserwator stwierdziłby, że niczego mi nie dałeś bo niby jak.? ale dałeś mi naprawdę dużo, więcej niż ktokolwiek wcześniej i za to Ci dziękuję.

tak, potrzebowałam trochę czasu żeby docenić ten czas, ale już wiem, że w ptaszku lubimy jego wysokie i nieprzewidziane loty, skrzydła, które mogą się rozwijać, gdy tylko tego zapragniesz, a nie coraz bledsze i mniej sprawne pióra uwięzione przez niemądre pragnienia.