deszcz.

'Nie mogła poradzić sobie z tęsknotą za księciem, bo chociaż zrobił to co zrobił, ona wcale nie przestała go kochać. Kochała go wciąż przez te wszystkie wspólne lata, które minęły. Nie wiedziała jak ma wypełnić to puste miejsce, które w niej zostało.
Z czasem przestała płakać i postanowiła, że wykorzysta, wszystko co daje jej życie i będzie się dobrze bawić. Wciąż kręcili się wokół pięknej księżniczki różni mężczyźni. Zabiegali o jej względy, a ona poczuła się otoczona nimi jak w swoim żywiole. Imponowało jej to, że oni są, że chcą być z nią. Księżniczka zaczęła to wykorzystywać, bawić się na całego, bez żadnych hamulców. Brała wszystko to, co życie jej dawało. Nie była wybredna, ważne dla niej było tylko to, żeby zawsze mieć towarzystwo, by być w centrum zainteresowań, by nie być samotną.
Taki był jej sposób na ból samotności. Z księżniczki stała się zdesperowaną kobietą, której wydawało się, że z samotności wyleczą ją mężczyźni, którzy nigdy nie byli i nie będą książętami. Czasami , gdy spotykała się ze znajomymi księżniczkami, przyznawała się do tego, że w głębi serca wciąż ma nadzieję, na spotkanie jednego, prawdziwego księcia, a za chwilę wyśmiewała swoje znajome, że nie biorą tego co samo ciśnie się w ręce, że zachowują się jak prawdziwe księżniczki i czekają na księcia, który może nigdy nie nadejdzie.
Smutna historia nie ma szczęśliwego zakończenia. Księżniczka, wciąż wpada w nowe ramiona, a żadne nie dają jej tego co najważniejsze, żadne nie mają uczuć.'