9

Precelek skończył dziś 9 miesięcy.

Nie będę z tej okazji pisać co umie, a czego nie (po angielsku jeszcze nie mówi :D).

Napiszę, czego ja się nauczyłam.

Od 9 miesięcy jestem mamą. 

To najtrudniejsza ale też najważniejsza rola w moim życiu.

Czuję ogrom odpowiedzialności za tego małego człowieczka, za to j,akim będzie kiedyś dużym człowiekiem.

Piotruś nie ma nawet roku , a ja martwię się, co będzie za kilkanaście lat :

czy będę potrafiła Go dobrze wychować, przypilnować, żeby dobrze się uczył, myślę o trudach wychowania nastolatka...

Chcę, zeby mój syn wspominał dzieciństwo, jako najwspanialszy okres w życiu.

Żeby w jego pamięci był przepełniony miłością dom, w którym unosi się zapach pieczonego ciasta, w którym zawsze ktoś na Niego czeka po powrocie ze szkoły. Moim marzeniem jest wypracowanie relacji opartej na zaufaniu,poczuciu bezpieczeństwa,wzajemnej  tolerancji.

Codziennie uczę się czegoś nowego o sobie.

Odkąd jestem mamą widzę, jak bardzo jestem niedoskonała, jak wiele pracy muszę włożyć w to, żeby być taką mamą, jaką zawsze chciałam być.

Wściekam się na siebie, że jestem niecierpliwa,nerwowa.

Kiedy między 4 a 4.30 w półśnie słyszę wołanie z małego białego łóżeczka, mam ochotę nakryć się kołdrą po sam czubek głowy, w nadziei, że jak nie będzie mnie widać, to Młody utnie sobie drzemkę. Niestety, wśród wszystkich zalet mojego dziecka, nie ma litości nad matką. Kiedy każe Mu czekać na siebie zbyt długo (czyt. max3min) zaczyna się walenie w plastikową pokrywę skrzyni na zabawki.

Poziom mojej frustracji wzrasta z każdym kolejnym uderzeniem. z trudem otwieram oczy,patrzę w stronę, z której dochodzą hałasy, widzę najpiękniejszy uśmiech swiata i już wiem, że to będzie kolejny dobry dzień. 

Kolejny dzień przepełniony miłością w najczystszej postaci.