Czyżby pięknie? ;)

Pewnego upalnego dnia postawiłam krok, od którego przez długi czas zależało moje życie i przyszłość. Strach, jaki odczuwałam i ten uśmiech ze łzami w oczach i słowa: "Przecież będzie dobrze" i ludzie, którzy udawali, że jest dobrze, to wszystko było nie do opisania.

18.07.2014 godzina 14:00 - czas zatrzymał się w miejscu na ułamek sekundy i moje życie zmieniło się o 180' i chyba nie żałuję;) Ludzie od tego czasu się ogarnęli i zaczęli traktować mnie jak dorosłą kobietę, która ma uczucia i ma prawo do szczęścia.

Także Ona jest już inna. Nie wiem na jak długo i czy to jest prawdziwe, ale jest lepiej. Szkoda, że tragedia, jaka mnie dotknęła musiała nią tak wstrząsnąć a nie instynkt macierzyński. Myślę, że na nazwanie jej Mamą tak szczerze - z  przekonaniem, że nie zaznam już żadnego bólu z jej strony - jest za wcześnie jeszcze, ale wszystko zmierza w tym kierunku. I wierzę, że kiedyś szczerze powiem: "Mamo, dziękuję";)

A teraz czekam na niedzielę z Pawełkiem;)

Dziękuję za cudowną sobotę Kobietki:* Fajnie było się oderwać od lekarzy, szpitala i ran, które co prawda się goją, ale nie dają o sobie zapomnieć;) Jeszcze raz dziękuję Najdroższe:)

I dziękuję Adriance:* Za wiele rzeczy, które do tej pory zrobiła i które jeszcze przed nami;)