I'm no good

Amy - Love is loosing game

Upragniona 17 już niedługo... Mhm. Plan 100-dniowej wolności od skołatanych hamletycznych myśli jest pociągający, ale głęboko wierzę, że niewykonalny dla mnie. Mam za słabą wolę, niestety. Skoro nie potrafię oduczyć się obgryznaia paznokci, już prawie od dziesięciu lat to z przełamaniem trwalszych nawyków może być jedynie gorzej. Ah, beanadziejność bezpieczeństwa. Jednak przełamanie się byłoby rozkoszne...

Kolejny dzień w Bieszczadach, a ja wykontemplowałam się w jakiś bardzo specyficznie wrażliwy sposób. Trzeźwo patrząc - idiotycznie mazgajski. W mojej głowie przewija się bez przerwy kilka zagadnień, szalenie nurtujących. Oczywiście nurtujących dla mnie... Bez przerwy wracam m.in do. sensu poezji, duchowości ludzkiej, emeferycznym zaniku idealizmu,... bla, bla bla, i inne takie. Istnie romantyczne, niepraktyczne, patetyczne, nie-empiryczne. Tfu, okropne. Tyle że.... mnie się to podoba. Lubię trwać w takim zwieszeniu. Odbijać się od neuronów plątając je jak kot włóczkę. Jestem zbyt ckliwa? Jeśli tak niech kotś mi to wytknie, zacznę być bardziej uważna w tej kwestii, żeby nie robić z siebie idiotki. Będę wdzięczna za takie uwagi! Serio... 

Czyżbym znalazła złoty środek? Czyżbym odkryła sposób, aby więcej pisać, aby słowa lekko i płynnie kapały? Spójżmy prawdzie w oczy, bo chyba od miliona lat nie napisałam nic tak długiego (Nie licząc e-maili do Rękroklyciela) Czyż nie mam racji? [uwaga: pytanie retoryczne] ;) 

Nie tylko się wyciszyłam, ale humorek mi wrócił. Ehm. ^ I właśnie chyba to jest naj- naaaaj- naaaaaaaaj- dziwniejsze.