Cioty

Jejciu. Najpierw cwele, teraz cioty. Czy jest jakiś normalny chłopak na tym świecie?! Aż strach pomyśleć co będzie za rok. Ale wiecie co? W dupie to mam, że to przeczytacie. Nie obchodzi mnie to ani trochę. Tylko po co to wszystko było, co? Jest tak samo jak prawie dwa lata temu. Identyko. Tyle, że tu wszystko skończyło się wcześniej. O wiele wcześniej. Może dlatego, że to dwa lata temu się później zaczęło? Nie wiem. I chyba nie chcę wiedzieć. Może Wy dajecie sobie radę, ale ja nie. Mam już dość udawania. Kochanie, to bolało, wiesz? Jeszcze dwa miesiące temu, tryskałam energią i radością, a teraz? Najchętniej nie wychodziłabym z pokoju. Wczoraj miałam najsmutniejszą noc. Spałam na mokrej poduszce i przez całą noc leciała jedna piosenka. Rano mój telefon był rozładowany. Szkoda mi słów na to wszystko. Jakoś nie potrafię sobie poukładać tego w mojej głowie. Jutro mam klasówke z matmy na którą powinnam się uczyć, a nie pisać photobloga, ale musiałam. Mam wrażenie, że on mnie rozumie najbardziej. Chociaż mnie nie krytykuje, jak niektórzy. 

Kilka miesięcy temu ustawiłam sobie opis " I daj sobie wmówić że to lato też będzie miało historie, po której nie będziesz mogła się ogarnąć przez następną zime". Zimy jeszcze nie ma, a ja już nie potrafię się ogranąć. 

Jeszcze niedawno byliście w grupie u mnie na gg "Moje skarby <3", a teraz? Macie specjalną grupe "Cioty". Jakie to piękne. Tylko, że ja nie do końca jeszcze się z tym pogodziłam. Musi upłynąć trochę czasu, zanim znowu będzie jak dawniej. Jeżeli takie lata mają być zawsze, to ja chyba nie chcę dożyć do lata i wakacji. Nie zniosę kolejnej rozłąki. Wiem, jestem słaba. Może i powinnam walczyć, ale chyba nie warto. 

Jak rozmawiam z Maliną przez telefon, to posługujemy się szyfrem, który znamy tylko my, żeby moi rodzice nie ogarnęli o kogo chodzi. 

Oczy mi się zamykają. Chce mi się koszmarnie spać, ale muszę się zacząć uczyć na matme. To strasznie. Aaaaa!

Dobra, wbijam na face, a potem na łóżko z książką od matmy w ręku, papapa! ;*

płakałam tak głośno, że musiałam wkładać sobie ręce do ust,
żeby nie było słychać. praktycznie telepało mną. przepływało
przeze mnie takie uczucie upokorzenia, że aż trudno to sobie wyobrazić.
czułam się jakby ktoś wyrwał mi dusze i wyprał ją w gównie. cały czas łkałam,
ale teraz chcę o tym zapomnieć. nienawidzę tych ludzi.