kiedyś tak bardzo marzyłam o miłości. chciałam się czuć kochaną, potrzebną. chciałam kochać, czuć się bezpiecznie.

kiedyś chciałam się zatracić w męskich ramionach, uwolnić od całego bałaganu.

kiedyś miałam nadzieję na wieczne szczęście, beztroskę.

później kochałam, miałam dla kogo żyć, miałam swoją miłość, ostoję.

później dawałam uczucie, może nie do końca idealne.

później wierzyłam, że los się do mnie uśmiechnął dając mi Go.

teraz kocham, ale co z tego.?

teraz chcę dawać uczucie, ale co z tego.?

teraz chcę wierzyć, że jeszcze się coś zmieni, ale czy tak będzie.?

dziś mija pieprzone trzydzieści jeden dni. to jak koszmar z którego nie mogę się obudzić. huśtawka emocji pozytywnych i negatywnych. uśmiechu i płaczu. próba ogarnięcia się i wszystkiego dookoła. bezskuteczna.

i codziennie modlę się do Boga, by pozwolił mi naprawić moje błędy. by sprawił, że będę mogła coś Jemu udowodnić. codziennie proszę Boga o szansę, której tym razem bym nie zmarnowała. codziennie proszę Boga..

ale czy wysłucha?

kocham Cię. i nic ani nikt tego nie zmieni.

kocham Cię. i zawsze będę Cię darzyła takim uczuciem, zmieniać się może jedynie jego siła.

kocham Cię. zapamiętaj to proszę..