#4

     Nienawidzę, niepotrafię znieść faktu, iż tak szybko przywiązuję się do ludzi. Nienawidzę tego bo przypomina mi się jak bardzo słaba jest ludzka istota i jak jest uzależniona od wielu czynników. Gdy ktoś odchodzi, często towarzyszy mi uczucie jakieś klęski, czegoś przegranego we mnie. Czuję, jak wraz z tą osobą odpada jakiś kawałek mnie, to co dla tej osoby specjalnie przeznaczylam z siebie.

Co więcej, gdy tej osoby już nie ma ( naprawdę, za każdym razem ) czuję się jeszcze bardziej zagubiona w tym wszystkim.

Jak zdezorientowana dziewczynka w gęstym lesie, której dłoń ktoś wypuścił ze swojej.. Widzę jak ze starannie ułożonej drogi, która ciągle drga pod moją niepewną egzystencją, zostaję tylko jej maleńka część. Wszystkie części tej drogi są znów rozrzucone, a ja boję się kucnąć i jakoś je pozbierać. Wszystko na nowo będzie wydawało mi się obce..

     Jeszcze dodatkowo mam wrażenie, że tyle osób na mnie liczy, czegoś ode mnie oczekuję. Przygniata mnie przez to jakiś ciężar, który trudno mi unieść, ale próbuję to robić. A najgorsze jest to, że czuję, iż nie robię tego dla siebie. Ciągle dążę do czegoś, aby tylko zadowolić innych. W jak dużej mierze z tego składa się nasze życie? Przecież każdy z nas tak trwa. Jakbym mogła, zamieniłabym swój styl życia o conajmniej połowę. Ale tak, posiadam świadomość, że to niemożliwe. I to także mnie przygniata.

 Po głębszej analizie stwierdzam, iż zdecydowanie za wiele jest tych rzeczy, które mnie przygniatają. A ja jestem za słaba, aby je pokornie przyjąć.

Mam nie odpartą ochotę złapać za jakiś przypadkowy telefon i wykrzyczeć do słuchawki ' ej, proszę to wszystko zatrzymać! Nie mam najmniejszej ochoty w tym wszystkim trwać, nie widzisz, że każdemu z nas gnije serce? Zatrzymaj to! W końcu może być za poźno..'

Bon Iver...

'Come on, skinny love, what happened here ?!
Suckle on the hope in lite brassiere'