Nie rozumiem. Było tak dobrze. Żadnych kłótni, scen zazdrości, nieporozumień. Nic. A Ty tak po prostu mnie zostawiasz. Właśnie teraz gdy najbardziej Cię potrzebuję. Niep otrafię nawet wyrazić tego co w tej chwili czuje. Ta pustka, którą zawsze wypełniałeś. To pragnienie miłości, ciepła i bezpieczeństwa, które zawsze mi dostarczałeś. Tego już nie ma. Wiem, że nie powinnam tego robić. Nie powinnam siedzieć teraz tutaj użalając się nad sobą. Powinnam wyjść do ludzi, zacząć znów chodzić na imprezy, spotykać się z przyjaciółmi, lecz nie potrafię. Gdziekolwiek jestem wspomnienia atakują mnie z każdej strony. Nie mogę z tym walczyć. Nie chcę z tym walczyć. Pragnę zamknąć się w sobie, oddać się w całości tęsknocie za Tobą. Przede mną leżą wszystkie nasze zdjęcia. Znalazłam nawet to, które tak bardzo Ci się podobało. Jednak nie mogę Ci go teraz podarować. Nie chciałbyś mnie widzieć, a co dopiero posiadać coś co przypominałoby Ci o mnie. Dlaczego? Dlaczego mnie zostawiłeś? Czy coś robiłam źle? Czy czegoś Ci brakowało?...

Nie potrafię jej tego wytłumaczyć. Tak bardzo chciałbym znów spojrzeć jej w oczy, zobaczyć jej uśmiech, dotknąć jej jedwabistych włosów i objąć ją tak aby poczuła się bezpieczna, jednak nie mogę. Decyzja zapadła. Wiem, że nie powinienem tak tego zakańczać. Wiem, że ona teraz cierpi. Co mam zrobić? Pójść do niej i powiedzieć, że to nie jej wina? Że nadal ją kocham i nie potrafię bez niej żyć? To by ją tylko bardziej zraniło. Gdyby nie tamta dziewczyna, wszystko byłoby dobrze. Mógłbym teraz trzymać w objęciach moją najdroższą, nie martwiąc się o to co będzie, cieszyć się chwilą obecną, lecz nie było mi to pisane. Nie potrafię się jej nawet przyznać do zdrady. Bałbym się spojrzeć jej w oczy, bałbym się tego co w nich zobacze...

Ich oczy są pełne smutku, ich serca pragną znów być razem, lecz strach im na to nie pozwala. Może jednak kiedyś się spotkają. Może kiedyś ich serca odnajdą do siebie drogę, a Oni znów będą szczęśliwi.

Ostatni raz. Ten ostatni raz pragnę zobaczyć to miejsce. Miejsce w którym wszystko się zaczęło. Po prostu chcę to zakończyć tak jak trzeba. Mimo, że już nie potrafię, muszę żyć. Nie mogę się poddać. Nie mogę tego zrobić ze względu na niego.

Ostatni raz. Ten ostatni raz pragnę zobaczyćto miejsce. Miejsce w którym wszystko się zaczęło. Po prostu chcę to zakończyć tak jak trzeba. Mimo, że już nie potrafię, muszę żyć. Nie mogę się poddać. Nie mogę tego zrobić ze zwględu na nią.

Dwa złamane serca. Dwie osoby. Dwie dusze. I jedno marzenie. Aby znów być z ukochaną osobą.

Jestem, stoję pod tym drzewem a wspomnienia przychodzą i odchodzą w zapomnienie.

Nasze drzewo, ale... Nie. To niemożliwe. Ona tu jest. Nie może mnie zobaczyć. Nie chcę by z mojej winy cierpiała jeszcze bardziej. Muszę odejść. Żegnaj kochana. Żegnaj...

Jedna szansa na milion nie zostałą wykorzystana. Mogli do siebie wrócić. Mogli znów być szczęśliwi. Jednak pragnienie dobra dla drugiej osoby przesłoniło im oczy. Nie potrafią racjonalnie myśleć. Podejmują błędne decyzje. 

Minęło 50 lat a ja nadal nie potrafię o nim zapomnieć. Minęło 50 lat od kąd ostatni raz tutaj byłam. Nic się nie zmieniło. Nawet po upływie tak długiego czasu na korze drzewa nadal widać nasze inicjały. 

Tak dużo czasu upłynęło a ja nadal o niej myśle. Stoje teraz tutaj. Jeszcze kilka kroków i wszystkie wspomnienia powrócą tak, jakby ktoś puścił drugi raz ten sam film.

Ten sam dzień. Ta sama chwila. Przeznaczenia nie da sie oszukać. To znak, że tego samego wieczoru znaleźli się w Ich miejscu.

On tu jest. Widzę go. Nic się nie zmienił, tylko jego czarną czuprynę zastopiły siwe włosy. A w ręce zamiast patyka, którym kreślił na pisaku moje imię trzyma laskę. Jeszcze chwila, kilka kroków w moją stronę i mnie dostrzeże. Uciekać czy nie? Idę, napewno nie chce mnie zobaczyć. Chce pobyć sam.

Jest tutaj. Po 50latach znów ją spotkam. Ale co to? Odchodzi? Nie! Nie mogę