i przychodzi w życiu ta­ki czas, gdzie nie masz kom­plet­nie na nic ocho­ty. Drob­nos­tki, które kiedyś Cię cie­szyły, dzi­siaj nie mają już żad­ne­go znacze­nia. Kiedyś cie­szyłaś się pat­rząc gdy ran­kiem wsta­je słońce. Dzi­siaj go niena­widzisz. Po­kochałaś noc, gwiaz­dy, własną po­duszkę do której wie­czo­rami tu­lisz się i wy­lewasz w nią ty­siące łez. 
& A te us­ta, oczy, spoj­rze­nie nie ro­bią już na To­bie wiel­kiego wrażenia. Już to na Ciebie nie działa. Uod­porniłaś się. Nie pot­ra­fisz oka­zać żad­nych uczuć, po­wie­dzieć te­go co myślisz. Czu­jesz się jak­byś miała na so­bie ka­mizelkę uczu­ciood­porną. Jak­by ktoś zro­bił Ci og­romną dziurę w klat­ce pier­siowej, niszczył od środ­ka. Jes­teś ta­ka bez­radna& 
Nie pot­ra­fisz się z nicze­go cie­szyć, wszys­tko Cię dołuje. Czu­jesz się tak cho­ler­nie sa­mot­na. Nie możesz pat­rzeć na szczęście in­nych & 
Od ra­zu przy­wołujesz wspom­nienia. Chcesz za­pom­nieć. Jed­nak nie możesz, nie pot­ra­fisz, a może na­wet nie chcesz? Bo co in­ne­go Ci po­zos­tało? Je­go nieobec­ność jest wszędzie, gdzie spoj­rzysz. Nie możesz od te­go uciec. Tyl­ko ból przy­pomi­na o tym, że był praw­dzi­wy. 
Jed­nak mi­mo wszys­tko, czu­jesz, że tam gdzieś w środ­ku, bar­dzo głębo­ko, ja­kaś cząstka Ciebie jest szczęśli­wa. Z cza­sem ra­na w klat­ce pier­siowej się zras­ta.
Bar­dzo Bo­leśnie i po­woli& 
Po­tem za­pomi­nasz. Już całko­wicie. Przy­woływa­ne wspom­nienia już tak nie ra­nią. Uśmie­chasz się myśląc o nim. Cie­szysz się, że go poz­nałaś, że ty­le ra­zem przeszliście. Jed­nak ten roz­dział już za­mykasz. Zaczy­nasz no­wy. Te­raz jes­teś in­na. Chcesz tyl­ko być szczęśli­wa, kocha­na. Ale nie śpie­szy Ci się. Cze­kasz . Na tę praw­dziwą, je­dyną miłość. Na ko­goś, które będzie Cię ro­zumiał, kto nie zra­ni, zro­zumie i po­kocha Cię taką ja­ka jes­teś