love,love,love.

Tak mam z natury wszystkie słowa biorę do siebie. Wczorajsze wzięłam bardzo głęboko do siebie. Mimo że przecież nie wiem tego czy były szczere czy nie,ale jeśli tak to niczego więcej nie pragnę. Ja się chyba..zakochałam. Drugi raz w życiu i chyba drugi raz w nieodpowiednim facecie. Wczoraj wszystko wróciło,bo byliśmy w miejscu gdzie spotkaliśmy się pierwszy raz. Gdy mnie przytulasz to cały świat się rozpływa,a moja dusza i ja cała razem z nim. Uwielbiam ten stan gdy trzymasz mnie za rękę i bawisz się moimi palcami,a ciepło z Twoich rąk przechodzi na moje. Tak bardzo bym tego chciała,a tak bardzo się tego boję. Boję się miłości,przecież to głupie, prawda? Jak to-uciekać przed miłością? Nie pozwalam Ci się całować bo się boję? Przecież to w ogóle nie logiczne. Nie mogę tak żyć,naprawdę nie mogę. Chciałabym z tego wyjść,uciec gdzieś daleko wyzbyć się tych uczuć i wrócić z włączoną opcją obojętności skierowaną w Twoim kierunku. Ale tak się nie da,prawda? Dlaczego tak się nie da? Przecież byłoby o tyle łatwiej. Nie musiałabym się męczyć z tym wszystkim. Tak bardzo Cię pragnę,wprost proporcjonalnie do tego jak Cię pragnąć NIE POWINNAM. Chcialabym Cię mieć teraz,tutaj u siebie. Na moim krześle,na moim łóżku,przy moim stoliku z kubkiem gorącej herbaty w ręce. Albo chociaż żebys teraz ściskal moją dłoń,a Ty jesteś u niej-pewnie jej ściskasz dłoń i siedzisz u niej na łóżku. Kurwa,jakie to niesprawiedliwe-przecież ona nie zasługuje. Ona na nic nie zasługuje. Nie lubię jej,nie ukrywam tego. Chciałabym mieć Cię na wyłączność,a Ty wrócisz i ustawisz opis że ją kochasz-tak będzie prawda? Przecież zawsze tak jest.. A ja wtedy idę w odstawkę. W sercu mam tyle smutku i tyle zwątpienia że brakuje mi słów żeby to racjonalnie wytłumaczyć i odpowiednio opisać.