Wczorajszej nocy bardzo chciałam zasnąć, ale jak na złość nie mogłam. Myślałam o różnych nietypowych sprawach. Doszłam do wniosku, że przez całe życie oczekuję się od nas że będziemy podporządkowywać się ludziom, oklepanym schematom oraz normom społecznym. Dlaczego tak musi być? Przecież każdy człowiek ma możliwość wyboru i własny rozum. To, że jetem kobietą nie znaczy, że pełnie szczęścia osiągnę gdy znajdę sobie męża i urodzę mu trójkę dzieci. Chcę żyć w zgodzie z sobą, a nie zadowalać wszystkich dookoła. Wiem, że wiele osób, głównie moi rodzice zabraniają mi wielu rzeczy dla mojego dobra, ale czy na pewno słusznie? Trzymanie kogoś pod przysłowiowym kloszem nic nie da. Prędzej czy później i tak dopnę swego, nawet jeśli jest to głupie i bezcelowe. Zabroń mi czegoś, a zrobię to z podwójną przyjemnością. Jak inaczej mam się czegoś nauczyć, jeśli nie na własnych błędach. Chcę robić to na co mam ochotę, nie przejmując się opinią innych. Jestem świadoma, że w życiu popełniłam wiele błędów i popełnię ich co najmniej trzy razy tyle, ale jestem na tyle inteligentną osobą, że potrafię wyciągnąć wnioski i nie popełniać tego samego błędu po raz drugi. Nienawidzę, gdy ktoś mnie ogranicza. Nienawidzę czuć się bezradna. Automatycznie podnosi mi się ciśnienie, gdy słyszę że powinnam być elokwentna, wychowana, ładnie wyglądać, uśmiechać się i przytakiwać... Sorry ,ale nie. Nie potrafię znieść idiotycznych wymagać różnych ludzi wobec mnie. Tak, nie jestem wzorem cnót i najprawdopodobniej nigdy nim nie będę, ale jestem sobą!