112

I znalazłam swoja Narnię, ale nie ma w niej żadnej czarownicy, a książę nosi szerokie spodnie i jest tysiąc razy bardziej przystojniejszy od Kaspiana.

Wezmę kilka głębokich wdechów wiedząc, że oddychasz tym samym powietrzem, pochwalę błękit nieba wiedząc, że też go widzisz przez okno swojego domu. Policzę gwiazdy wiedząc, że co noc spoglądasz na nie zasypiając. Uśmiechnę się wiedząc, że żyjesz w moim świecie.

Uśmiechnął się. A ja poczułam jakbym urosła o 2 centymetry.

Przecież nie jesteś w moim typie. Nosisz w uszach kolczyki, masz tatuaże, przeklinasz, palisz i grasz w punkowym zespole. Ani troszkę nie powinieneś zwracać mojej uwagi, a jednak przez Ciebie nie mogę spać, jeść i normalnie funkcjonować.

Uwielbiałam nikotynowy smak Twoich ust i skórę pachnącą deszczem.

Zmywając wczorajszy makijaż staram się zapomnieć dla kogo tak się malowałam. Tak właściwie dla kogo żyłam.

Czując Twój oddech na karku, kompletnie nie wiem gdzie jestem.

Jeszcze tylko cząstka Ciebie przeplata się z moimi myślami. Jeszcze tylko troszkę tęsknie, jeszcze tylko trochę Cię kocham. Oddaj mi moją cząstkę, którą zabrałeś razem ze sobą. Oddaj mi te moje "trochę".

Szerzej otwieram oczy. Wiem, że lubisz niebieski kolor.

- Kawa czy herbata?
- Twoje usta, jeśli można.

Podbiegł do mnie i z beznadziejną dykcją, tak słodko śmieszną, zapytał czy nie chciałabym być jego.

Łzy po prostu w subtelny sposób mówią jak bardzo mnie boli Twoje "nie dzisiaj", "nie mam czasu" i "zapomniałem".

Nie mów nic. Nie przepraszaj. Tylko zamknij za sobą drzwi..

Najśmieszniejsze jest to, że dobrze wiesz, że nie chcę nikogo innego.

Zaoferowała mu swój świat. Powiedział, że ma własny.

Może gdybym teraz napisała Ci jak bardzo mi źle.., jak bardzo to wszystko się nie układa. Może wtedy coś by się zmieniło. Ale nie, ja mam tą cholerną dumę i strach przed kolejnym niewypałem.

Kiedyś myślałam, że moje marzenia o prawdziwej miłości spełnią się. Co prawda z wiekiem zmieniały się. Jako mała dziewczynka chciałam księcia z bajki, koniecznie musiał mieć swojego wiernego rumaka i piękne, duże kolorowe oczy. Potem poszłam do podstawówki - chciałam najładniejszego chłopaka z klasy, musiał mieć choć jedną uwagę i byłam wściekła, kiedy ktoś inny ciągnął mnie za moje długie warkocze. A teraz? Teraz chcę najzwyczajniejszego w świecie chłopaka, który będzie mnie mocno kochał.

Czasami stajemy przed lustrem, patrzymy w swoje oczy i nagle zauważamy, że ich kolor niespodziewanie wyblakł, a one same stały się dziwnie puste. Lodowate spojrzenie przyprawia o ciarki na plecach. Myśl, że przegraliśmy, podcina nogi i przygniata do ziemi.

Pamiętasz nasze ostatnie spotkanie? Mimo, że nie lubisz deszczu biegaliśmy po nim jak małe dzieci. Śmialiśmy się skacząc po kałużach. Zrobiłbyś wszystko, żebym była szczęśliwa. A dziś? Dziś zostały tylko wspomnienia.

Wiesz, chyba wezmę przykład z Małego Księcia. Narysuję domek i będę sobie wyobrażać, że mieszkamy w nim razem.

Gdyby się okazało, że został Ci w tym życiu do wykonania ostatni telefon, ostatnie wyznanie, ostatnie spojrzenie w oczy i jedno pytanie w życiu, do kogo byś zadzwonił? Komu popatrzył byś w oczy wyznając miłość, i o co byś zapytał? I kurwa do cholery, czemu tak zwlekasz?!

Może za często przeklinam, bywam wredna, mam cięte riposty, ale tak naprawdę wrażliwość to najbardziej dostrzegalna przez bliskich mi ludzi, cecha mojego charakteru. Chociaż wydaje się, że jestem tak okropnie silna, nie potrafię radzić sobie z najprostszymi dla innych problemami. Dostrzegam zbyt wiele rzeczy, których nie powinnam. Nienawidzę rasizmu i egoizmu. Cenię mężczyzn, którzy potrafią kochać, ale nie wierzę w przyjaźń z nimi. Nie noszę szpilek, chociaż posiadam trzy pary w szafce. Upajam się wolnością tak samo, jak moim ukochanym arbuzowym drinkiem Sobieskiego. Jestem, bo muszę.

Cześć. Jestem małą dziewczynką o wielkim sercu, chcesz mnie?

W przemoczonych trampkach zaczęłam przechodzić przez małą rzeczkę. Włożyłam słuchawki do uszu i puściłam sobie naszą piosenkę. Tak bardzo nie chciałam słyszeć swoich myśli. Założyłam w pośpiechu kaptur na głowę i usiadłam skulona pod jakimś mostkiem. Wspomnienia zaczęły ożywać. Znów czułam Twoje usta na swoich. Przypominałam sobie nasze spacery, kiedy piliśmy z jednej butelki, rzucaliśmy jak najdalej kamykami i śmialiśmy się ze wszystkiego aż do łez. Pamiętam jakby to było dziś. Nie potrafię o Tobie zapomnieć. Tak perfekcyjnie złamałeś mi serce, kochanie.

Pomaluję wszystkie moje sny kolorem Twojego uśmiechu.

Spojrzałam na Ciebie zimnym wzrokiem. Znałeś go doskonale. Wiedziałeś, że owo spojrzenie jest moją barierą, gdy bardzo chcę ukryć moje prawdziwe uczucia. Właśnie wtedy budziła się we mnie ta wyrachowana suka, dla której nic nie miało znaczenia. To były tylko pozory. Ty wiedziałeś jak jest naprawdę. Jak krucha i delikatna jestem pod tą peleryną obojętności.

Słuchając smętnych piosenek, pijąc gorącą czekoladę i wciąż płacząc zrozumiała, co straciła..

Od dwóch lat na znak żałoby po Tobie maluję paznokcie na czarno. Za każdym razem, gdy spotykamy się przypadkiem, zerkam dyskretnie na dłonie. Przypominają mi, że dla Ciebie umarłam.

Oddałabym kilka dni swojego życia. Za darmo. Bez żadnych zahamowań. Wiesz które dni, prawda? Tak, tamten, kiedy się poznaliśmy. Ten, kiedy mnie po raz pierwszy pocałowałeś. Ten, w którym wyznałeś mi swoją udawaną miłość. Ogólnie rzecz biorąc oddałabym wszystkie dni, spędzone z Tobą. One bolą.

Jesteś fragmentem układanki, którego było mi brak przez całe życie.

Jeśli o mnie myślisz - przepraszam, że tracisz niepotrzebnie czas. Jeśli myślisz, że się we mnie zakochałeś - przepraszam za to złudzenie, na pewno szybko minie. Jeśli boli Cię serduszko od tych słów - przepraszam, że je napis