Nasze:)

To jest ta pora dnia (a może raczej doby), kiedy wszystkie moje emocje i uczucia znajdują w końcu ujście. Tłumione za dnia, spychane jak najdalej w kąt, byle tylko nie czuć, nie myśleć, nie zawracać sobie głowy, pojawiają się ze zdwojoną siłą. Wieczorem się wyciszam. Skupiam. Wsłuchuję w siebie. Czasami do kogoś dzwonię. Wysyłam esemesa. O tym, co dobrego przydarzyło mi się w ciągu dnia. O tym, co mnie boli. Czego się boję. Czasami ta pora nie nastraja optymistycznie - pustka w domu, cisza i spokój wyzwalają ciemniejsze myśli. A ja siedzę i piszę. Tak jak dziś. Niebo zasnute ciężkimi chmurami... Zaraz zacznie padać... Ciężkie krople z hałasem spadną na mój parapet... A ja tak lubię ten odgłos... Lampka w kącie świeci, zaciskam palce na kubku z gorącą herbatą i uśmiecham się do siebie... Do świata... Gdzieś w głębi serca pojawiła się... Nadzieja? Wiara? Odrobina optymizmu? Już wiem, że dziś sen będzie spokojny... W rytm spadających kropel deszczu...Jesień. Zakładam rękawiczki. Ogrzewam dłonie w tej namiastce ciepła.

Marzę tylko o tym, żeby zanurzyć się w gorącej kąpieli, a potem po uszy zakryć puchową kołdrą i przytulając się do Ciebie:* i  pluszowego misia poczuć ciepło, które ogrzeje zewnętrznie i wewnętrznie.

A światło księżyca
Każdej nocy mnie prowadzi prosto do Ciebie
Ja jestem przy Tobie
Cóż znaczy przestrzeń kiedy widzę Cię ciągle przed sobą
Ciągle razem tak samo
Każdy nasz pocałunek trwa przecież nawet i teraz

Dziękuję Ci:):*:*