Myślałam, że najtrudniej było odejść. Wygrzebać z dna szafy czerwoną walizkę i zapakować ją po brzegi. Ułożyć w drewnianym pudełku dwa złote krążki ( na znak miłości i wierności, zabawne, prawda? ) . Ostatni raz dotknąć ścian w ulubionym kolorze, obejrzeć zachód słońca z wymarzonego tarasu, powąchać różowe krzaki malin. Myślałam, że najtrudniejsza była pierwsza kawa w jednym kubku, jedna szczoteczka do zębów i film do wieczora na pustej kanapie. Myślałam, że najtrudniej było złożyć podpis i prosić o koniec, bo nie chcę, nie mogę i nie potrafię. Byłam naiwna. Najtrudniej jest dziś, wczoraj, każdego dnia, w każdej godzinie i minucie. Najtrudniej jest patrzeć w zimne, puste oczy, w których kiedyś widziałam cały świat. Najtrudniej patrzeć w okna w których wciąż wiszą moje firanki, jak gdyby nigdy nic, jak gdyby te wojny, tornada i sztormy nigdy nie nadeszły. Najtrudniej widzieć w człowieku którego kochało się miłością bezinteresowną, szaloną, najpiękniejszą - zło. Zagryzam wargi do krwi, zaciskam pięści i nocami błagam o sen. Przytulam małe główki, wycieram zapłakane oczy, tłumaczę dlaczego znowu się spóźnił, znowu nie przyjechał, znowu wyjeżdża bez ostrzeżenia. I zastanawiam się jak mogłam tego nie widzieć. Jak mogłam to przeoczyć? I pędzę. Do pracy, na uczelnię, do przedszkola. Biegnę, bo wiem, że jeśli się zatrzymam, jeśli zwolnię choć na chwilę, jeśli pozwolę sobie na żałobę, na rozpacz, mogę się nie podnieść, nie wstać, nie udźwignąć najpiękniejszej miłosnej historii spisanej na straty. Kim dziś jest, kim się stał, kiedy zabrakło mnie u jego boku? I wracam jeszcze czasem do poranków w ogrodzie, chłodnych wieczorów na plaży. Nie ma we mnie nienawiści, choć jest we wszystkich dookoła, choć powinnam walczyć mocniej, bardziej. Nie umiem, nie chcę. Patrzę w lustro każdego dnia i wiem,że wygrałam. Że wygrałam siebie. Bo dziś wiem, ze jestem warta więcej niż " kochanie, ona nic nie znaczyła".