sunset

 ...

Patrząc w przestrzeń

Rozległą wyblakłym wspomnieniem

Myśl bez radości wiodąc

Ku Księżyca brzegom

Otwieram się przed sobą

Tym skrajnym milczeniem

Każde słowo czyniąc

Do przeszłości odą

W ciele młodym duch wiekowy

Zwiedziony poza blaski

Okrywa się płaszczem mroku posępnego

Już nadziei nie rodzą we mnie ranne brzaski

A prawdziwe oblicze wypiera alter ego

Dokąd zmierzać mi przyjdzie

Czy tor się odmieni

Czy odnajdę światłość pośród gęstych cieni

Odpowiedź za horyzontem bezradna się słania

Kiedyś co dnia czekałam aż ze wschodem wzejdzie

Zaufanie niegdyś razem z naiwnością

Zasadzone w ogrodzie serc jeszcze niestrutych

Zakwitnęło w chwili cudzą niewiernością

Oplatając duszę jak kolczaste druty

Dziś zmartwienie dosięga doświadczeń zdobytych

Ukazując zabliźnioną anatomię wczoraj na przegubach dłoni

Co zasłoniła dawne beztroskie zachwyty

Zwiędłe bezpowrotnie tuż przy złożonej broni

...