.

Teraz mogłem coś osiągnąć i poczuć to, co dawniej,
bo wszystko było spoko, ale ja szukałem zmartwień.
Ciągle zamknięty na pomoc, myślałem, że sam dam radę.
Dzisiaj wiem, że dobry kolor oko widzi tylko w parze.
Zabiłem ją na amen, bo nie wiedziałem, co dalej.
Chociaż mam otwartą bramę, to z tym ciężarem nie zasnę.
Mogłem zrobić to lepiej, mogłem mieć jej poparcie ciągle,
a mam pretensje do siebie, bo z tym przegrałem.
Nie zasługuje wcale na medal, sam się w tym gubię,
bo nie mogę już wykrzesać tego, czym się cieszą ludzie.
Mam dosyć tego cienia i życia w skorupie.
Czas spełnić swe marzenia by uzupełnić dumę.
To nie prawda, że mam schizy, że nie widzę nic w oczach.
I nie wierzę w to że nigdy, nie będę potrafił kochać.
Wole czekać na prawdziwość niż przejechać się donikąd.
Chcę być pewny, że to miłość, a Ty, że nie jesteś z nim.


Może to nie byłaś Ty, albo ja byłem kimś innym,
ale Ty lubiłaś być ze mną w sumie bez przyczyn,
bo nie dawałem Ci nic oprócz wspólnych chwili.
Mówiłaś mi, że mam ten błysk, choć przy Twoim mój był niczym.
Na początku nic nie czułem, na pewno nie chciałem ranić,
bo dobrze znam się z tym bólem, gdy serce krwawi.
Teraz bym jej nie zawiódł, wróciłbym się o dwa dni.
I sprawił że z tych akcji dzisiaj byśmy się śmiali.
Wiem że w głowie mam burdel, mam nie poukładane.
Chociaż staram się jak umiem, to raczej nie realne,
żeby nagle wszystko unieść i ułożyć jak układankę.
Może kiedyś się nauczę, przestanę czuć się bezkarnie.

Dziś zrobiłbym to inaczej, w sumie ona pewnie też,
ale ja sam nie wiedziałem, to spadło z góry jak deszcz.
I gryzie mnie sumienie teraz, nie wiem, czy wiesz.
Ty ze mną byłaś szczera, ja też, zrobisz, co chcesz....