16.

Są chwile, gdy samotnie spadam w dół,
to są dni, kiedy nie mam sił, świat pęka w pół,
i nikt nie wie kim jestem, dokąd idę, czy jeszcze,
dziś samotny, stoję przed tobą ciągle jeszcze żyje, wierzę i jestem...

__________________________________________________________

Czuję, że coś się we mnie zmienia, że to już we mnie dawno pekło i z dnia na dzień jestem inna. Porównuję w myślach swoje osoby i widzę to jak czarno na białym. Nie wiem jak to opisać, brak mi pewnych osób, brak mi obecności ludzi, rozmów...I uzależniam się od tych momentów. Uzależniam się od ludzi, a kiedy ich nie ma to ja cierpię. I codziennie czuję wewnętrzne rozdarcie i nie mogę go zaszyć... Chciałabym przestać cierpieć, żyć teraźniejszością i być na każde zawołanie, chcę być dobra dla wszystkich, choć wiem, że pod tym niewielkim ciałem, tymi niebiesko-chłodnymi oczami który pokazuje charakter diablicy kryje się całkiem inna osoba, to ten ktoś, kto jest całkiem inny niż ten cały świat, kiedy ta wrażliwą duszę rozszarpią kiedyś ludzi i nie będzie nic. Nie wiem co ze mną wtedy będzie... Staram się żyć tak, jakby on nigdy nie istniał, jakbyśmy się nigdy nie znali, że niby nic między nami nie było... Ale brakuje mi tego Debila, brakuje mi jego oczu, wyrazu twarzy jak na mnie patrzył... Brakuje mi jego głosu. Ale żyje dalej, choć takie życie jest dla mnie ciężarem...

~ Justine.