11.

A ty?

<3

Oddałbyś je osobie, którą kochasz?

____________________________________________________________________________

Pewnego dnia, nie wiem kiedy to było. Żyła sobie dziewczyna imieniem Eliza. Była w nastoletnim wieku, wieku- w którym jest najwięcej problemów. Elizę rzucił chłopak. Przypadkowo zetknęła się z narkotykami na imprezie. ,,A co mi szkodzi, i tak już nie mam życia." I dziewczyna zaczęła przez rurkę wsysać kokainę. Zanim się obejrzała, a już była uzależniona. Wiedziała wszystko na temat narkotyków. Miała trochę pieniędzy uzbieranych na gitarę elektryczną, ale postanowiła kupić towar u dilera.
Pewnego dnia, Eliza szła ulicą do parku. Niechcący wpadła na chłopaka. Był mniej więcej w jej wieku, może rok starszy. Był jej zupełnym przeciwieństwem. Ona- niska, delikatna, on natomiast mocno zbudowany i wysoki. Ona miała brązowe oczy, ciemne włosy i jasną karnację, a on - Niebieskie oczy, jasne włosy, widać, że opalony, lecz nie przesadnie. Dziewczyna przeprosiła Adama, bo tak miał na imię, lecz dobrze im się razem rozmawiało. Chłopak zaprosił ją na spacer. Rozmawiali dosłownie o wszystkim. Nagle zaczęło się ściemniać. Wymienili się numerami telefonów i musieli odejść do domu. Dziewczyna czuła w sobie ciepło, którego dawno nie czuła...
Minęło kilka miesięcy. Adam i Eliza zostali najlepszymi przyjaciółmi, byli dla siebie jak bracia. Pewnego dnia, Adam przyszedł do dziewczyny, kiedy ona była trochę zajęta, Od kilku dni nie zażywała kokainy i głód narkotykowy ją wymęcza. Adam zauważył biały proszek i rurkę na stole. Pytał się co to ma być, lecz ona nie odpowiadała. Nie chciała na ten temat rozmawiać. Adam rzekł jej, że pomoże jej. Ze uwolni ją od kokainy. Ona jakimś cudem się zgodziła. Ufała mu i chyba to ją skłoniło. Następnego dnia została przez Adama przeszukana. Znalazł prawie kilogram kokainy pochowany w najróżniejszych miejscach. Rozsypał proszek i wrzucił do toalety i spuścił wodę. Dziewczynie zachciało się płakać, ale czuła że chyba zaczyna nowe życie...
Pół roku później dziewczyna zrobiła duże postępy. Jest prawie uwolniona od używki, lecz nie do końca. Adam czuł, że to jest coś więcej niż przyjaźń, i ona tak samo. Czuli, że byli dla siebie stworzeni, lecz bali się sobie o tym powiedzieć. Pewnego słonecznego dnia, w parku Adam odważył się powiedzieć: ,, Słuchaj, Elizo, ja nie wiem co mi jutro przyniesie jutrzejszy dzień, ani nie wiem czy się obudzę, ale jedno wiem: że chciałbym cię mieć bardzo blisko, że chcę, żebyś czuła się bezpieczna, że ci zawsze pomogę. Na mnie możesz liczyć, zawszę cię obronię. Kocham cię. Nikogo więcej nie chcę już w życiu." dziewczyna rzuciła mu się w ramiona. Kochali się i to się liczyło. Ich miłość nie pokonał nawet bardzo ciężki nawyk. Rok później się pobrali. Są razem już od kilku lat i nie zamierzają się rozstać. Teraz wiedzą, że to nie było zwykłe spotkanie na ulicy. To było przeznaczenie.

~ Justine.