Buffo.

Staare jak świat, wiem.

ale lubię je, przywołują dobre wspomnienia.

Najpierw minie nasza miłość, 

potem sto i dwieście lat, 

potem znów będziemy razem:

komediantka i komediant, 

ulubieńcy publiczności, 

odegrają nas w teatrze.

Mała farsa z kupletami, 

trochę słońca, dużo śmiechu, 

trafny rys obyczajowy 

I oklaski.

Będziesz śmieszny nieodparcie 

na tej scenie, z tą zazdrością, 

w tym krawacie.

Moja głowa zawrócona, 

moje serce i korona, 

głupie serce pękające 

i korona spadająca.

Będziemy się spotykali, 

rozstawali, śmiech na sali, 

siedem rzek, siedem gór 

między sobą obmyślali. 

I jakby nam było mało 

Rzeczywistych klęsk i cierpień 

- dobijemy się słowami.

A potem się pokłonimy 

i to będzie farsy kres. 

Spektatorzy pójdą spać 

ubawiwszy się do łez.

Oni będą ślicznie żyli, 

oni miłość obłaskawią, 

tygrys będzie jadł z ich ręki.

A my wiecznie jacyś tacy, 

a my w czapkach z dzwoneczkami, 

w ich dzwonienie barbarzyńsko 

zasłuchani.