Wai-O-Tapu.

To dość daleko, jakby na to nie patrzeć... Prawie najdalej, jak tylko można. A jednak -odległość - to wciąż pojęcie względne.

O, ironio! 

Paruję.

I bynajmniej nie spalam przy tym żadnych kalorii. Ale paruję. Razem z ziemią. Parujemy obie. Ona - od natłoku gazów (? związków ogranicznych? czego?). Ja - od natłoku myśli (?).

Byłoby miło, zaprawdę miło... Gdybym potrafiła wyjaśnić sobie (albo komukolwiek) - nad czym tak się głowię. 

Dochodzę zatem do wniosku, że myśli są jeszcze zbyt daleko od wyjaśnienia. 

"A jednak - odległość - to wciąż pojęcie względne"

kiedyś zrozumiem, tak sądzę. 

Tymczasem zatęsknię raz jeszcze za:

- smakiem kawy i papierosa na kromalskim tarasie

- delikatnym szumem piwa w głowie na szezlongu w kuchni

- zapachem lakieru do paznokci w CICHYM kącie

- dotykiem czarnej sierści Leona

Nie mogę się doczekać chwili, w której znowu będę miała dokąd iść, wychodząc z domu...