5. Nadzieja

Nadzieja 

Nietypowa historia dziewczyny, która kochała swoją babcię nad życie. Prosta, dobrze ułożona blondynka, o miłym wyrazie twarzy. Każdy kto ją znał miał o niej dobre zdanie, a ci którzy jeszcze nie zdążyli, nie postrzegali jej na tym świecie. Była cicha, żyjąca własnym rytmem. Nie miała przyjaciół, jedyną jej powierniczką była babcia, u której niespełna półtora miesiąca temu wykryto złośliwego raka. Nathalie na tą wiadomość się załamała. Przeprowadziła dużo rozmów na ten temat z różnymi specjalistami, którzy ją wspierali i oczywiście upewniali, że wszystko będzie dobrze. W internecie potrafiła grzebać całymi dniami, by znaleźć jakąś istotną informacje związaną z tą chorobą. Na próżno. Wzmagania zakończyły jej się, kiedy babcia wylądowała w szpitalu, wyczerpana chorobą. Miała przerzuty, pomimo udanej operacji. Wszystko wskazywało, że niebawem odejdzie do zaświatów. Lecz Nathalie się nie poddała. Gdzieś w niej tkwiła iskierka nadziei, że wszystko się ułoży. 

Pewnego dnia po raz kolejny wybrała się w odwiedziny, po drodze robiąc bukiet ze znalezionych kwiatów. Babcia lubiła takie niespodzianki, w których Nathalie wyrażała miłość w przedmiocie. Wjechała na drugie piętro. Przeszła korytarzem, na prawo, pokój 23. Z uśmiechem na twarzy wstąpiła do sali, lecz jej radość została zmyta jeszcze szybciej, niż tam zakwitła. Zastała pościelone łóżko, pusty wazon i krzątającą się pielęgniarkę. Wtedy Nathalie została powiadomiona, że jej babcia umarła dziesięć minut temu. Dziewczyna nieskłonna do dalszej rozmowy wybiegła z sali, biegnąc przed siebie co sił w nogach. Była roztrzęsiona, zaczęła myśleć o planach samobójczych. Zatrzymała się przy jakiejś sali, łapiąc łapczywie powietrze, którego było jej aktualnie brak. Wtedy spostrzegła jakiegoś chłopaka, bezwładnie leżącego na łożu. Zerknęła przez uchylone drzwi, napawając oczy pięknem młodego mężczyzny. Podeszła bliżej, starając się, by nie została zauważona. Usiadła przy nim, po czym zaczęła płakać. Po jakimś czasie do sali weszła pielęgniarka. Nathalie od razu bez wahania spytała się co mu dolega, zaś ta odparła, że jest w śpiące od tygodnia. Przyczyną był wypadek motocyklowy, a raczej bezmyślność kierowcy. Dziewczyna westchnęła, blado uśmiechając się do pani w niebieskim fartuchu. Kiedy wyszła, zostawiając Nathalie samą z Davidem, włożyła swój rozwalony bukiet do wazonu, smutnym wzrokiem badając twarz chłopca. Odruchowo złapała go za rękę, po czym skierowała się w stronę wyjścia. 

Kilka dni później odprawiła pogrzeb, po czym zabarykadowała się w swoim pokoju. Płakała, niesamowicie tęskniła na babcią, brakowało jej tak bardzo tych jej uśmiechów, żartów, rad i wspólnych spacerów. Dziewczyna straciła ochotę do życia. Popadła w apatię. Każdy zakładał, że z tego stanu już nie wyjdzie. Odmawiała każdą prośbę o spotkanie się z psychologiem. Uważała, że przegrała z losem. Pewnego dnia wstała w innym nastroju. Przeczesała włosy, wiążąc je niebieską gumką. Ubrała się w eleganckie ubranie, po czym wyszła z domu. Skierowała się do dobrze znanego miejsca, które nie kojarzyło jej się z niczym dobrym. Dziwne, żeby było inaczej. Weszła do tej samej sali, gdzie znajdował się wcześniej David. Posłała mu ciepły uśmiech, choć wiedziała, że i tak tego nie zobaczy. Wymieniła zwiędłe kwiaty, odsłoniła zasłony, wpuszczając trochę światła, następnie siadając przy jego łóżku. Zaczęła opowiadać mu o swoim życiu, gdyż wierzyła, że on ją słyszy. Całą przemowę zakończyła słowem " Kocham Cię", po czym pocałowała go w czubek nosa. Uśmiechnęła się mimowolnie, opuszczając salę. 

Kolejny miesiąc był rutyną. Zaczynał się i kończył u boku ukochanego. Lecz pewnego dnia coś się zmieniło. Nathalie weszła do sali, a tam zastała Davida, żartującego z pielęgniarką, która chciała dać mu zastrzyk. On zastrzegał, że się boi igły, i robi się agresywny na jej widok. Gdy tylko chłopak usłyszał charakterystyczne skrzypnięcie dla otwierających się drzwi, napotkał wzrok dziewczyny. Posłał jej ciepły uśmiech, zachęcającym wzrokiem nakłaniając do zbliżenia. Poznali się. Zaczęli dużo rozmawiać, nie brakowało śmiechu. Atmosfera z napiętej stała się rozluźniona, przepełniona euforią. Trwało to dwa tygodnie. Nathalie nie mogła uwierzyć, że David nie miał dziewczyny. I wtedy zaproponował jej wspólne bycie razem. Odparła twierdząco, rzucając mu się na szyję. Miłość, która zawitała w ich sercach rozkwitła, łącząc ich ze sobą. Wkrótce chłopak był na tyle silny, by wyjść na świeże powietrze. Zaczęły się romantyczne spacery, ciepłe chwile. Nathalie nie przeszkadzała świadomość, że David jest częściowo sparaliżowany i jeździ na wózku. Kochała go, a on odwzajemniał to uczucie. 

Został wypisany 23 grudnia, tuż przed gwiazdką. Wigilię spędzili razem, jak i następne święta. Pobrali się, wkrótce pojawiło się ich pierwsze dziecko, które nazwali wcześniej uzgodnionym imieniem - Nadzieja. Od tamtej pory Nathalie zaczęła nowy rozdział swojego życia. / Natt.