3. Przegrane Życie

Przegrane Życie 

Jak to dobrze jest poczuć życie z posmakiem od tak dawna upragnionej wolności. Cały śwat wydaje się odmieniony od nacisku nieubłagalnie przemijającego czasu, który tak stanowczo wywarł zmianę w zachowaniu Viki. Dziewczyna, o kruczoczarnych pasmach włósów, swobodnie opadającyh na ramiona i czoło, o specyficznm charakterze i miłym wyrazie twarzy. Nikt by nie był na tyle zdolny, by przypisać jej wcześniejsze zasługi, którymi zabłysneła niespełna rok temu. W wieku siedemnastu lat żyła ona pełnią życia. Ćpała, piła, paliła, była skłonna nawet do małych kradzieży, które ostatecznie szczególnie odznaczyły się w poźniejszym okresie jej życia. Wszystko doszło do sedna. Viki trafiła do poprawczaka, wychowana pod jego własne zasady. Rygor, który tam panował mocno obił się o jej psychikę, zmieniając dziewczynę nie do poznania, pod względem fizycznym, jak i psychicznym. 

Po wyjściu z tymczasowego więzienia oraz po zwalczeniu wszelkich pozostałości po nałogach udała się wprost do swojego domu, przekonana, że nadal on tam jest. Zapukała, lecz nikogo nie zastała. Obeszła cały dom, który w pewnym momencie stwarzał pozory opustoszałego. Krzyknęła niekontrolowanie, waląc pięściami w drzwi. Na próżno były jej wzmagania, zastała ciszę. Zawiedzionym wzrokiem powędrowała w stronę tak dobrze znanej jej ulicy, przypominając sobie stare dobre czasy, jeszcze za bycia dziesięcioletnią dziewczynką, która nieświadoma swojej przyszłości, beztrosko bawiła się i żyła w tej okolicy. Viki musiała jakoś stanąć na nogi. Dostała drugą szansę, której nie chciała zmarnować. Podeszła do skalniaka, silnymi ramionami podnosząc ciężki kamień, którym posłużyła się jako narzędziem do wybicia szyby. Zdjęła ostrożnie odstające pozostałości po rozbitym szkle, zwinnym ruchem wchodząc do wewnątrz pomieszczenia, które niegdyś nazywało się jej domem. Po raz pierwszy w życiu czuła, że nie pasuje do tej części jej przeszłości. 

Po miesiącu zaadoptowała się. Wiedziała już, co stało się z jej rodzicami; ojciec poszedł siedzieć za kradzieże, a matka przedawkowała. Stworzyła swój nowy, własny dom. Postanowiła kontynuować naukę w pobliskiej szkole, po czasie zyskując nowych przyjaciół. Matt, który szczególnie odznaczał się w jej kręgu bliskich znajomych był otoczony jej całodobową uwagą. Z czasem zżyli się do tego stopnia, że stali się nierozłączni. Każda impreza, urodziny znajomych, melanż spędzali razem. Oczywiście szły za tym podejrzenia ludzi, którzy bez zastanowienia obgadywali ich, przypisując im i wymyślając różne historie na poczekanie. Pomimo silnego węzła, który zaplótł się podczas tych dwóch lat między nimi, nie byli razem. Viki nie była w stanie związać się z Mattem, gdyż przyzwyczajenie i obawa przed zdradą jej nie pozwalały. Wkrótce chłopak znalazł sobie Weronikę, przebojową blondynkę z tej samej szkoły, która zabłysnęła z bycia jedną z najlepszych czirliderek. Viki zrzucił na drugi plan, a w centrum jego zainteresowania znalazła się jego nowa dziewczyna. Ograniczył on spotkania z przyjaciółką, na imprezy wybierał się z Weroniką. Byli nie rozłączni.  Zaniedbujące stosunki bardzo zaniepokoiły dziewczynę. Nieugięcie próbowała go wyciągnąć do kina, na piwo, zorganizowała nawet jego urodziny, a impreza zyskała miano jednej z najlepszych w okolicy. 

Viki po kilku miesiącach nie była w stanie patrzeć na Weronikę. Zmieniła Matta nie do poznania, i to ona zabraniała mu się spotykać z przyjaciółką. Zaś on, zaślepiony swoją przebojową dziewczyną poszedł z nią na ugodę, pozbywając się myśli związanych z Viki. 

Dziewczyna nie wytrzymała. Miłość i tęsknota zżerała ją od środka, powodując zanik racjonalnego myślenia. Wylicytowała na aukcji znajomego broń. Następnego dnia zakamuflowała się w krzakach nieopodal mieszkania Weroniki, czekając na przybycie zakochanej pary. Niespełna pół godziny później cel znalazł się pod drzwiami. Matt czule pożegnał ze swoją dziewczynę, po czym ruszył w kierunku swojego domu. Viki szybko zareagowała. Wyskoczyła z kryjówki, skacząc na szyję chłopaka. Zaskoczony, zaśmiał się, mocno obejmując ją w tali. Zaintrygowany jej pomysłem, ruszyli nad rzekę, po drodze pijąc piwo, jak za dobrych starych czasów. Na miejscu czekała na nich kolacja przy świecach. Kojący szum wody pieścił ich uszy, robiąc przemiłą atmosferę. Viki w końcu wyznała mu prawdę o swoim uczuciu dążącym Matta. Zszokowany chłopak myślał, że żartuje, tym bardziej, że pili alkohol, lecz dziewczyna miała całkiem poważną minę. Przytulił ją do siebie, uświadamiając sobie, że mówi całkiem trzeźwo. Pocałował ja w czoło, delikatnie bawiąc się jej włosami. Potem przekazał informacje o planach dotyczących ślubu z Weroniką. Viki zesztywniała, a emocje, które nią zawładnęły wzięły górę. Zerwała się do pozycji stojącej, wyciągając broń. 

- Jeśli nie możesz być mój, to nie będziesz niczyj - powiedziała drżącym głosem, ze łzami w oczach. Chłopak podskoczył ze strachu, uspokajającym głosem przemawiając do dziewczyny. Padł strzał. Masa szkarłatnej krwi rozlała się po trawie, gdzie leżał martwy Matt. Viki położyła się obok, przykładając sobie broń do skroni. Z uśmiechem na twarzy pocałowała martwego chłopaka w usta, po czym pociągnęła za spust, tym samym zabijając i siebie. / Natt.