pozostańmy tak!

Kiedy się obudziłam, Ty wciąż spałeś. Kiedy się obudziłam, słyszałam Twój łagodny oddech. Widziałam Twoje zamknięte oczy. I byłam głęboko poruszona. Chciałam obudzić Cię, ale spałeś tak głęboko. W półświetle Twoja skóra jarzyła się życiem, tak ciepła i słodka, chciałam ją pocałować, ale bałam się obudzić Cię. Bałam się, że znów obudzisz się w moich ramionach. Zamiast tego chciałam, żeby coś, nie ktoś, mogło odebrać mi, mnie samą, ten wieczny obraz Ciebie. Poza Twoją twarzą, widziałam czystą, piękną wizję, ukazującą nas w perspektywie mojego całego życia, wszystkie lata które nadchodzą, wszystkie te które odeszły. To było najpiękniejsze: czuć, po raz pierwszy to, że zawsze będziesz mój, że to będzie trwać wiecznie... Zjednoczona z Twoim ciepłem, Twoją myślą, Twoją wolą w tym momencie zrozumiałam jak bardzo Cię kocham. Łkałam z intensywnością tej emocji dlatego, że poczułam, że to nie może się nigdy skończyć. Będziemy tak trwać przez całe nasze życie. Nie tylko bliscy, ale należący do siebie, na sposób którego nic nigdy nie zniszczy... z wyjątkiem apatii przyzwyczajeń, jedynego zagrożenia. Potem zbudziłeś się, uśmiechnąłeś się, objąłeś mnie ramionami, pocałowałeś... i poczułam, że nie mam żadnych powodów do obaw. Zawsze będziemy tak jak w tej chwili,związani przez więzy silniejsze niż czas i rutyna.