Dość, dość, dość mam.

Rezygnuje ze wszystkiego, na czym kiedykolwiek mi zależało.

Zaczynam odczuwać cholerną pustkę, którą nie jestem w stanie wypełnić niczym.

Coraz lepiej poznaję ludzi i coraz częściej przekonuję się, że nie można im ufać.

Nie cierpię, jak ktoś mnie okłamuje. Nawet ludzie nie zdają sobie z tego sprawy, że ich kłamstwa są tak dziecinne.

Może i wyglądam na 13 lat, ale rozumiem więcej. I widzę więcej.

Dziś widziałam szczęście. Sama je odczuwałam.

Odczułam również fakt przemijania.

Patrząc z góry na ludzi - widziałam chwile spędzone z nimi.

Kiedyś tak beztroskie - teraz zapomniane.

Widząc ich szczęście - widziałam, że sama nie mam życia.

Albo inaczej - opiera się ono tylko na dwóch aspektach.

Już mam dość...