Wracam skąd przybyłam...

I'm going back to hell... 

Często zapominamy, że nie tylko my mamy uczucia. Zapominamy o tym, że inni też mają duszę, w której bardzo łatwo zrobić trwałą rysę. Coraz częściej nie zważamy na uczucia drugiej osoby. Zranić - przecież to takie proste. Żyć z raną - no właśnie... Nie myślimy co by się stało, gdyby to nas tak skrzywdzono; że to my byśmy musieli żyć z tą rysą, z tą wyrwą w sercu. Błądzimy ślepo przed siebie. Ale czemu się dziwić? Wszystko i wszyscy wokół nas uczy, że uczucia to przeżytek. Uczy się nas dążenia ślepo do celu, do zdobywania szczyty po trupach, do eliminowania potencjalnie zagrażających nam osób. Bo kto nie słyszał o szkoleniach/kursach (czy jakkolwiek to nazywają) o pewności siebie? Gdzie uczy się jak przestać przejmować się innymi, jak skupić się tylko na sobie, aby osiągnąć nasz CEL. Po trupach do celu. Strasznie modne hasło ostatnimi czasy... Już najmłodsi są uczeni rywalizacji. Wystarczy włączyć jakikolwiek program telewizyjny z konkursami piękności, bądź teleturniejami dla dzieci... Fakt, że wówczas rywalizacja kieruje głównie rodzicami ów dzieci, nie oznacza, że one tego nie widzą, że nie uczą się od nich rywalizacji, fałszu i kłamstwa... No błagam! Czym skorupka za młodu nasiąknie... Serio? Tak trudno spamiętać kilka prostych słów?! Zapominamy już o tym coraz bardziej, przez co młodzi cierpią. Jedyne co mnie najbardziej zastanawia, to na kogo oni w przyszłości wyrosną..?

Tymi też rozmyśleniami żegnam się. Więcej już TUTAJ postów wychodzących spod moich palcy nie zobaczycie... Pisanie TU zwyczajnie mnie już no cóż, chciałam napisać znudziło, ale to kłamstwo... Po prostu mnie wkurwiło. Żegnam sie z TYM miejscem pod względem pisania notek, zaglądać tu jeszczę będę. Nie, nie kończę żadnego etapu, i tym samym nie rozpoczynam nowego. Zwyczajnie kończę swoją przygodę z TYM blogiem. Zeszmaciłam się tu nieco... 

http://www.youtube.com/watch?v=515nZ-sfhBI

Jak dla mnie wyciskacz łez...

Ja już jestem na to zwyczajnie za słaba, zrozum... 

Peace. Love. Music.