Wtem runęło z hukiem niebo,
deszczem srebrno-złotych gwiazd;
zatopione w morzu wspomnień
zatraciło blask.

Zaraz potem runął świat-
fundamenty wszelkich spraw.
Pozostały tylko zgliszcza:
ogień, beton, piach.

Nie świecą już latarnie,
cień rozpina czarny płaszcz.
Za ścianą sennych złudzeń
dziecięcy gaśnie płacz.

Wypełza z zakamarków
oślizgły, zimny strach.
To strach przed samotnością,
żelaźnie ściska kark.


I tak runęło moje życie,
nic już nie ma, tylko mrok.
Ni nadzieji, ni miłości,
odwróciłaś wzrok...



///Goniąc za Cieniem///

                                                                                                                                                                                                                        


Zamykam oczy i...
...i nie widzę już nic...

Zmieniłem się... Zatraciłem się nieco za bardzo w świecie marzeń i wspomnień. Na dodatek zamknąłem się całkowicie na głos rozsądku który wyraźnie mówił co mam robić. Straciłem wiele... O wiele za wiele... Ale na tym koniec! Koniec z wszech ogarniającą melancholią. A że będę miał ponad miesiąc na nowy start, z uśmiechem patrze w przyszłość... Będzie dobrze.

Przyjacielu...

Nasuwa mi się tylko jedno słowo... Przepraszam... Przepraszam za osobę którą byłem przez ostatnie tygodnie. Za to, że tak bardzo się oddaliłem i nie potrafiłem do siebie dotrzeć. Za to, ze pogrążając się w moim smutku zapomniałem o czymś, co zawsze było dla mnie najważniejsze. Przepraszam, że nie mogłem nazwać się przyjacielem... Teraz to widze... I chce to zmienić. Zawsze przez każde gówno przechodziliśmy razem, więc i niech tymrazem tak będzie! Obiecuje, że zrobie wszystko... Wszystko co w mojej mocy... Tylko pozwól mi... Przyjacielu... 

Naceri.