Miasto

Moje miasto budzi się

Gdy nadchodzi zmierzch
Kiedy okoliczne bandy wychodzą na żer

To rzeź

Nie chcesz stawać im na drodze
Choć stawianie się jest w modzie
Każdy tu godzi się ze schematem
W którym ilość ćpunów
Przerasta ilość matek
W którym więcej kurew
I złodziei skrytych pod kapturem
Niż ludzi szanujących bliźnich
I matkę naturę
Wandale niszczą domki
Jak pola niszczy plaga
Ziemniaczanej stonki
A niektórzy dziękują Bogu
Że ruski spirytus mają na każdym rogu

Z pamiętnika panny Nadii Pentobarbital:

" 7 stycznia 1932 Moskwa

Pieprz mnie w objęciach śmierci.
Pieprz. Sypię sól w Twe oczy. Twoje zimne ciało jest takie słodkie, zawsze chciałam poczuć jak ktoś pode mną umiera.
Dopiero teraz zesztywniałeś na tyle, by było mi dość dobrze.
Czego bardziej się boisz? Bólu, rozkoszy, czy tej pustki?
Bo po drugiej stronie lustra nie ma jeszcze nikogo. Będziesz tam sam mój najdroższy, do czasu aż nie postanowię do Ciebie dołączyć, zostawiając karteczkę z napisem "Gdybym mogła, zrobiłabym to jeszcze raz, może chcesz zamienić się miejscami?"

Pusty dom, pomijając mnie i Twoją ulatującą eteryczną duszę.
Dźwiękoszczelne ściany, dźwiękoszczelne szyby, nikt Cię nie usłyszy
Majaczysz coś o ludziach przeprowadzających Cię przez drogę.
Ale tutaj nikogo nie ma, to tylko Twoje halucynacje.
Jesteś tu sam na sam z Boginią. Lustro umazane szminką.
Przez chwilę myślałam, że jesteś moim odbiciem.
Ale ja nie mogę umrzeć, jestem nieśmiertelna.
Księżyc Cię wypieści, nie musisz się bać
Zostawię pustkę, byś dopowiedział sobie resztę

                                                                                       "

NAKURWIAJ, BO NIE WIESZ, KIEDY CI ŁAPY PRZY SAMEJ DUPIE UJEBIE