Z Gubałówki

Po co jeździsz w góry? czasem ktoś zapyta.

Różne odpowiedzi podsuwa ci życie.

Wabi cię swym pięknem grań słońcem pokryta,

zapach łąk w dolinie, szum wiatru na szczycie...

         Czasem jedziesz w góry, bo nie chcesz się nudzić.

         Dość miasta, szarości, codzienność cię dręczy.

         Z letargu rutyny pragniesz się obudzić.

         Jedziesz, by odpocząć i żeby się zmęczyć.

                 Tam możesz być sobą, zdjąć za ciasne maski,

                 znaleźć przyjaźń, być razem, samotność gdzieś zgubić.

                 W ognia czarodziejskie zasłuchany trzaski,

                 herbatę ze śniegu i siebie polubić.

                         Nieraz chcesz pomyśleć, wtopić się w gór ciszę,

                         być sam, by ku niebu oczy podnieść skromnie.

                         Kiedy smutne strony twoje życie pisze,

                         zapytany mówisz: Jadę, by zapomnieć.

                                  Pora więc wyruszyć na tatrzański szlak...