Where you goin' now...?

[Let your little word crash and burn - oh, what a price to pay...]

Każdy ma w życiu chwile, kiedy wszystko się wali. A przynajmniej można powiedzieć, że taka 'mała apokalipsa' następuje w kategoriach tej jednej, konkretnej osoby. I w tym momencie nie jest ważne, czy miało miejsce coś naprawdę poważnego, czy powodem tego małego końca świata jest sprawa z której za miesiąc, rok, pięć, dziesięć lat, będzie się można tylko serdecznie uśmiać. Na tę konkretną chwilę są łzy, lepiej lub gorzej ukrywane, i naiwne pytania - albo kołaczące się po głowie 'jutro będzie lepiej - co z tego, skoro zawsze jest dzisiaj?'

Jednak czasem zdarza się, że i w takich chwilach jest gdzieś Ktoś. Ktoś, kto nawet o tym nie wie, ale samym swoim gestem, słowem, obecnością potrafi ten cholerny świat rozjaśnić. Czyj uśmiech potrafi wywołać gdzieś na tyłogłowiu myśl, że skoro ma się w życiu taką osobę, to może jeszcze świat nie jest taki zły. I kiedy nucisz, że 'jest paru ludzi, jest parę w życiu dobrych chwil', masz przed oczami tą jedną, konkretną twarz. Nieważne, czy jesteś w domu, w drodze gdzieś, czy wykrzykujesz to z tłumem na koncercie. Tworzysz sobie jedno z paru złudzeń, które warto mieć, by żyć.

I wszystko jest pięknie do momentu, w którym ten Ktoś znika. To znaczy nie do końca znika - jest gdzieś tam. Od czasu do czasu na siebie wpadacie, rozmawiacie, może nawet znowu macie jakieś tam plany - ale równocześnie jest ta świadomość, że too many things were said to ever make it feel like yesterday did. I na początku może oddychasz z ulgą, bo takie sytuacje zwykły się kończyć dużo gorzej. I mimo tego, że boli, to wyciągasz z szafy zestaw ubrań, w którym wyglądasz najlepiej, na twarz nakładasz podkład i uśmiech numer pięć - i próbujesz sobie wmówić, że poboli i przejdzie, przecież nic takiego się nie stało...

Rzeczywiście, po jakimś czasie przechodzi. Przechodzi wynajdywanie pozytywów, przychodzi natomiast myśl, że ta cała przyjaźń to po prostu ładniejsze określenie na 'przy takim obrocie sprawy nie mam ochoty kontynuować znajomości, ale mimo wszystko chyba za bardzo Cię lubię, żeby powiedzieć to wprost - więc może poczekajmy, aż znajomość umrze śmiercią naturalną'. I zdajesz sobie sprawę, że znów możesz przesadzać i źle oceniać, przypisywać tej drugiej osobie myśli, które nie przeszły jej nawet przez głowę. Ale jest Ci źle i za wszelką cenę próbujesz sobie jakoś z tym poradzić, wszystko interpretując tak, żeby chociaż trochę Ci ulżyło. Chociaż kolejna natrętna myśl z tyłu głowy brzęczy, że to nie tak, przesadzasz i nie powinnaś tak myśleć, bo to krzywdzące. Chciałabyś się móc chociaż porządnie wściec - ale nie możesz, bo nie masz o co. Chyba, że na samą siebie, że kolejny raz nie potrafiłaś ukryć uczuć, mimo starań i prób. Bo gdyby się udało, wszystko mogłoby wyglądać inaczej...

Ale nie udało się, wygląda tak jak wygląda, a Ty nie do końca wiesz, co ze sobą zrobić. Nagle zwykłe wyjście z domu zaczyna kosztować coraz więcej sił, nie możesz się do niczego zebrać, nawet nie za bardzo chcesz z kimkolwiek rozmawiać, a wiele rzeczy, które jeszcze niedawno bawiły i napędzały - przyblakło. Coraz częściej siedzisz więc, może wpatrzona w monitor, w książkę; może z twarzą w dłoniach - i czekasz. Na cud, na zmiłowanie boskie, na moment, w którym stwierdzisz, że już chyba przeszło. A póki co słysząc tak dobrze znany refren, że 'jest paru ludzi, jest parę w życiu dobrych chwil, jest parę złudzeń, które warto mieć, by żyć' uświadamiasz sobie, że ludzie, którzy są dla Ciebie najważniejsi - czy do których najbardziej się przywiązałaś - w jakiś niezwykły głupi sposób znikają z Twojego życia jeden po drugim, dobre chwile jakby przygasły i poszarzały, a jedno ze złudzeń, na którym trzymałaś swój świat, właśnie szlag trafił.

Zagryzasz więc wargi i wciskasz klawisz 'next'.