Wszystko odchodzi i wraca. Mija, i wwierca się w pamięć. Zamykasz oczy i czujesz zapach słonej wody, słodkich ananasowych drinków popijanych tonikiem i szarej bluzy. Czujesz powiew chłodnego wieczornego wiatru i widzisz - bardzo wyraźnie - zmierzch powoli opadający, kaskadą czerwieni i fioletów na wyludnioną plażę. Nie tęsknisz za tym. I wcale nie pragnęłabyś tam wrócić i znów mierzyć się z mieszanką obłędnego, spontanicznego szczęścia i nagłej, zdumionej rozpaczy. Nie. Jedyne, co trzyma te wspomnienia żywymi w Twojej głowie, to resztka sentymentu. Nie do osób czy miejsc, lecz do specyficznego wrażenia. Wrażenia, że dzieje się coś magicznego. I po niespełna dwóch latach pojmujesz wreszcie, że owa magia była jak jego oczy. Czarna.