Znowu

tępym wzrokiem gapię się w sufit i tracę nadzieje na to, że jeszcze dzisiaj zbiorę się do kupy i zrobię coś pożytecznego. 

Chyba znowu coś we mnie się psuje, coś szwankuje.

I nawet natchnienie opadlo gdzieś na samo dno mojej głowy, skąd - choć usilnie się staram - nie jestem w stanie go wydobyć.

I znowu łapię te dziwne, bezpodstawne doły,

wracają moje kompleksy (może wracają razem z kilogramami),

wraca ta obca twarz w lustrze, której nie uznaję za swoją.

I znowu rzygam, jakby to miało cokolwiek rozwiązać.

I tęsknię za zimnym dotykiem żyletki na skórze, chcoiaż to wszystko jest

takie trywialne.

A ty po prostu cierpliwie czekasz aż z tego wyrosnę, aż mi się to znudzi

a może

może to ja czekam

aż Ty znudzisz się mną?