DZIEWIĘĆ MINUT

Dziewięć minut 
 
 
Dzień dobry, Tato, znowu cię odwiedzam,
O swej wizycie nawet nie uprzedzam;
Nie mogę jednak w spokoju usiedzieć,
Chciałbym ci chyba o czymś powiedzieć.
 
Pamiętasz, Tato, jak się urodziłem?
Tak strasznie wtedy przestraszony byłem;
Siedziałeś w holu i się uśmiechałeś,
Gdy mnie na rękach zmęczonych trzymałeś.
 
Szlochającego raz cię widziałem,
Jak pierwsze słowo na głos powiedziałem,
To było tata, a łzy w twoich oczach,
Śnią mi się ciągle, Tato, po nocach.
 
Gdy byłem starszy, graliśmy w nogę,
Nigdy nie padły słowa: nie mogę
I nie zapomnę, jak szczęśliwy byłeś,
Kiedy specjalnie gola przepuściłeś.
 
A potem w końcu poszedłem do szkoły,
I z kolegami chodziłem za tory;
Ale to z Tobą nocami gadałem,
Bo nigdy ci ufać nie przestawałem.
 
Ty byłeś ze mną, gdy się zakochałem,
I śmiałeś się ze mnie, gdy kosza dostałem,
Ty mnie po głowie głaskałeś czule,
Choć matmy nie pojmowałem w ogóle.
 
Świadomy ciągle, że mogę Cię zranić,
Dziś już nie umiem tego naprawić;
W dorosłość wszedłem, Tą Jedną poznałem,
A wtedy o Tobie, Tato, zapomniałem.
 
Stoję skruszony u stóp twej mogiły,
Jakby te metry nas nie dzieliły;
Trzymam za rękę syna swojego
Z piłką pod pachą - wnuka Twojego.
 
Widzę przez łzy, że po drugiej stronie
Stoisz szczęśliwy ze swoim aniołem
I choć żadnego cudu nie zrobiłeś,
To dla mnie zawsze - Tato - święty byłeś.
 
 
                                                                   siedząc na ławce w parku na Żoliborzu