Tomorrow

Nie wiem czy to normalne. Nie wiem też czy każdy z nas tak ma. Że ucieka przed jutrem. Że za wszelką cenę chcemy przywrócić wczoraj. Może nawet coś, co wydarzyło się kilka godzin temu. Często niestety zapominamy że to co w życiu cienimy, to co dla nas wydaje się piękne, cudowne. To co jest naszym szczęściem nie trwa wiecznie. To tylko kilka chwil. Nic nie jest jednostajne, nic nie trwa tak długo jak byśmy tego chcieli. Wszystko musi się zmieniać. Wszystko biegnie. Ucieka nam. Wyślizguje się z rąk. Wszystko i wszyscy zmieniają się z prędkością światła. Jeśli ktoś z Was choć raz chciał aby coś trwało wiecznie a tak nie było... witamy w świecie ludzkich doświadczeń.
Zmienność tego co nas otacza, co czujemy, ludzi których znamy i chwil które przeżywamy jest częścią życia na ziemi. Jest częścią naturalnego stanu rzeczy. Wszystko musi się zmieniać, być w ciągłym ruchu, inaczej świat by się zastał i porósł mchem. Nie możemy zmienić tego że coś, nawet coś co było tak piękne i cudowne się albo skończyło albo uciekło, albo nie wróci, bo naruszylibyśmy naturalną kolej rzeczy.
Doznajemy obrażeń po to, aby mieć po nich blizny, a blizny mamy po to aby były dla nas przestrogą, aby nie popełnić tego samego błędu dwa razy. Co nas nie zabije to nas wzmocni.
Ło! Ale się rozpisałam.
No, Panie i Panowie, dobranoc.


Kochajcie dopóki możecie.