Kto

Kto nam zabiera wszystkie smaki i zapachy? Kto nam zabiera uśmiechy i łzy? Kto zabiera nuty i słowa? Kto zabiera nam nas samych? Kto nas tak bezczelnie okrada i okłamuje? Po co to wszystko skoro i tak nam to zabiorą?
I czasem boję się że i mnie okradną. Kimkolwiek oni są. Gdziekolwiek są. Na samą myśl o tym że mogę zostać pozbawiona wszystkiego co tak bardzo kocham rodzi się we mnie pewnego rodzaju histeria. Taka cicha paranoja.
Ale czasami mam wrażenie że ja już tego wszystkiego nie mam. Nie wiem czy kiedykolwiek miałam. Czy zdobyłam. Czy zwyciężyłam. I tu pojawia się moje pytanie, czy to, że czasami myślę że mam wszystko (i za wszelką cenę chcę tego bronić) a czasami że nie mam nic, nigdy nie miałam i mieć nie będę jest normalne? W moim przypadku pewnie tak. W końcu, równo pod sufitem to ja nie mam. Pewnie sufit mi wykańczał Irlandczyk tj- zrobić, wziąć kasę, uciec.

Ale, wierzcie lub nie, to, jak widzimy świat, jak widzimy nasze życie, nas samych wynika z tego jak chcemy to wszystko widzieć. To wszystko to nasze nastawienie. Sam Hamlet mówi: "There is nothing good or bad, only thinking makes it so". I ma rację.

Ale czasami pozytywne myślenie jest kompletnie nierealne. Jest niewykonalne. Nie da się. Czasami człowiek nie chce niczego innego jak ucieczki. Nie z domu, nie od świata. Nawet nie od samego siebie. Czasami potrzebujemy po prostu ucieczki. Tak zwyczajnie. 
Tak po naszemu.

Klik
Klik
i Klik