deepdep

zostałam schwytana w sidła własnych niepokojących myśli, zupełnie sama, bezbronna, torturowana przez własny umysł. wpadłam w moją wewnętrzną histerię, po prostu w jednej chwili znów coś we mnie pękło. mam wrażenie, że nie mogę już normalnie oddychać, bolesne wspomnienia same przychodzą i pociągają ze sobą cały sznur chorych myśli. jestem z tym sama, kompletnie sama, nie potrafię wydusić z siebie ani jednego słowa i uronić ani jednej łzy. chcę szarpać, drapać  i rzucać. moje płuca bo,ą, nie mogąc znieść ani jednego oddechu więcej. mam wrażenie, że cały czas przed czymś uciekam. podobnie mam z obrazem siebie, nie mogę się przekonać do tego, że ktoś może uważać mnie za ładną. przyzwyczaiłam się do swojej maski, ale nie wiem jak długo będę mogła ją nosić. potrzebuję być sama, ale jednocześnie potrzebuję osoby, do której będę mogła zadzwonić w nocy. jestem kłębkiem nerwów i docierają do mnie każde słowa albo jestem wredną suką mającą wszystko gdzieś. nie mogę znaleźć balansu i własnego 'ja'.

ale dam radę, jak zawsze, bo jak nie ja, to kto?

I'm fine, don't worry, everything is okay.

My head is a very dark place...

Samotność to taka straszna trwoga, 
Ogarnia mnie, przenika mnie.