Samotność wielka i mała

Może nie najważniejsze jest chcieć iść z kimś do łóżka, ale chcieć wstać następnego dnia rano i zrobić sobie nawzajem herbatę?

Pan P. obudził się tego ranka bardzo późno. Otworzył oczy, automatycznie włączony radioodbiornik pomagał mu nawiązać kontakt z realnym, nie wyśnionym światem. Na tablicy wiszącej na wprost łóżka zobaczył kilka dziwnych równań, które minionego wieczoru sprawiły mu tak wiele trudności. Wiedział, że ten dzień może być lepszym od każdego innego. Jego optymizm kończył się razem z wieczorną modlitwą, kiedy to zdawał sobie sprawę ze straconych szans, ze zmarnowanych godzin, z nic nie wnoszączego do jego życia kolejnego, nijakiego dnia. Jednocześnie zaczął tęsknić za kolejną godziną, którą będzie mógł spędzić z kimś, kto jeszcze tak nie dawno po prostu był, a teraz nie tak po prostu jest. Czy tego chce czy nie, przywiązał się . Nie potrafi zrozumieć, dlaczego ludzie tak często skazani są na samotność. Samotność wśród ludzi, samotność w związku, w którym druga osoba staje się jak poranna kawa, kiedyś dająca odrobinę przyjemności, dzisiaj znowu ta sama, za  gorzka i za zimna, wypijana w pośpiechu w drodze na uczelnię czy do pracy. Samotność to także rodzaj boskiej kary nakładanej na ludzi, którzy nie potrafili docenić bliskości, oddania i zaufania, jakim ich obdarzono. Pan P. czuł się bezradny wobec cudzej samotności. Nawet gdyby chciał ją naprawić, nie mógłby nic zrobić. Jeszcze nie teraz. Musi poczekać.

Przecież Ty lubisz czekać.

<...>