z 10 pięter w dół

Nie jestem idealna. Nigdy nie będę nawet w połowie tak dobra, jakbym chciała, żeby być odpowiednią dla niego...

Przeszłość zatruwa uśmiech. Powinno się o tym mówić, powinno się ufać i mówić... A co jeśli te ciepłe oczy nie mogą tego zrozumieć, co jeśli jego usta będą dalej milczeć, a ręce będą chciały nieporadnie ratować i pocieszyć? Przecież nie każdy ideał musi umieć słuchać, nie każdy też musi chcieć znać szczegóły. Każdy ma prawo wymagać iskierki w oku, podczas gdy czas zgasił ją już dawno. 

Chciałabym usiąść i porozmawiać, opowiedzieć każde wspomnienie, każdy moment, który mnie zmienił. Może wtedy byłoby prościej, jaśniej... Może dalej skupialibyśmy się na byłych znajomych, może bolałoby dalej, może obojętność zabiłaby ostatnią nadzieję. Może po prostu nie umiem zaufać, przykro mi, że nie mogę zaufać takiemu człowiekowi. 
Brakuje mi rozmów, śmiesznie jeśli ktoś myśli, że cię zna, a wie tylko maleński ułamek, zabawne namiastki tego co nie dawało ci spać po nocach... Kiedyś mówili, że wrażliwość to dobra cecha... Cholerni romanycy. 

Składnia kuleje, myśli nie ubywa, potrzebuję ciepłych ramion, ciepłych oczu, życzliwej uwagi... kiedy mnie pozna nie będziemy snuć dalej pięknych planów...