październikiem w łeb.

Lubię to zdjęcie. Lubię te poranki i mgłę tak gęstą, że napewno nie upadłabym. Pewnie nigdy się o tym nie przekonam, bo lenistwo zawsze zwycięża. 

Bajkowo. Ani dobrze, ani źle. Nie ma czasu zatrzymac się, usiąśc i pomyślec nad jakąś głupotą. Cień jest cieniem, gorąco jest gorące. Żadnych życiowych metafor, żadnych górnolotnych planów. Nie ma przyszłości, chociaż właśnie w taki czas najbardziej do niej gnam. Skutecznie wywijam się od obowiązków, tłumacząc się innymi. Zadziwiające jakie skomplikowane procesy stwarzam, ażeby na końcu i tak znaleźc się w łóżku, zakopana w koc, z książką w ręku. 

Sny mnie męczą. Za dużo ludzi, których już nie ma, za dużo wspomnień. Wcale nie jestem taka silna, wcale nie potrafię się trzymac swoich decyzji. Jedyną rzeczą, która to wszystko trzyma w kupie, jest ciągle żywa przekora. Tylko tyle, albo aż tyle, ciągle jest gorące, ciągle oddycha. Inaczej sprawa się ma z wiarą w siebie. 

Proza życia. Nic się nie zmienia. Chciałabym byc drzewem. Co roku zmienia kolory, umiera i się rodzi... 

Może zmienię kolor 

Dużo chęci, mało siły, brak wyrozumienia dla głupoty...
I mniej niż miesiąc... Do wszystkiego... 

Na samą myśl szukam kropli na niewidzialnośc.