.

Kiedy łobuz wsiada do auta z wariatką

On  łobuz, co z ciszy robi zbroję,

z kieszeniami pełnymi spokoju, jakby wiedział, co go czeka.

Ona  wariatka za kierownicą chaosu,

z mapą w głowie, która nigdy nie zgadza się z drogą.

Gdzie jedziemy?  pyta on,

patrząc na jej roześmiane oczy.

Tam, gdzie nas poniesie!  odpowiada,

wrzucając bieg, choć ręczny nadal trzyma auto w ryzach.

Rusza z piskiem opon,

łobuz chwyta za uchwyt w drzwiach,

a jego serce robi salto.

Ona zerka na niego z przekornym uśmiechem.

Ufasz mi?  rzuca,

a on milczy, jakby odpowiedź mogła zmienić bieg wydarzeń.

Pierwszy zakręt  w lewo,

choć miało być w prawo.

Nie to prawo!  woła on,

a ona śmieje się, jakby pomyłki były częścią planu.

Kierunkowskazy mrugają w niewłaściwych momentach,

GPS wykrzykuje Zawróć!,

ale wariatka ma własną drogę,

pełną skrótów, które prowadzą w nieznane.

Łobuz zerka na licznik,

który z każdym kilometrem przyspiesza jak jego puls.

Wiesz, że jedziemy w stronę końca świata?  pyta z przekąsem.

Dokładnie tam chcę być  odpowiada,

skręcając w polną drogę, której na mapach nie ma.

A co, jeśli się zgubimy?  rzuca nagle.

Wtedy znajdziemy coś, czego nikt nie szukał  mówi ona,

zaczepiając swoim spojrzeniem każdą część jego duszy.

Auto zatrzymuje się pod drzewem,

gdzie śpiewają ptaki, a wiatr niesie zapach wolności.

Wariatka wychodzi pierwsza,

z triumfalnym uśmiechem, jakby osiągnęła szczyt świata.

Łobuz rozgląda się dookoła,

a jego serce, choć zmęczone,

czuje, że w tym chaosie jest dom.

Nigdy więcej z Tobą nie jadę  mówi,

ale jego oczy mówią coś zupełnie innego.

Mówiłeś coś?  pyta ona,

rzucając w niego garścią liści,

z tym swoim śmiechem,

który potrafi zatrzymać każdy czas i przestrzeń.

I tak, w jej chaosie,

on odnajduje swoją drogę.

W tym aucie, które nigdy nie podąża za trasą,

z wariatką za kierownicą,

łobuz nauczył się kochać podróż,

a nie cel