jak tak czuję, że coś wysysa, coś zostaje odbierane, ignorowane, zupełnie inaczej w samotności, zupełnie inni. 

czasami nie mam siły na to co jest, chociaż teoretycznie to dla niektórych ogromne szczęście,

czasem to nie mój świat, tutaj też wiem kolejny raz nie mam szans być kim chcę...

nie chcę żeby mnie postrzegali tak jak to robią, denrwuje mnie obojętność, denerwuje mnie mój brak.

czasami mam wrażenie, że te braki podkreśla, i to doprowadza mnie do głębi melancholii, której wcale nie chcę.

czemu nie potrafię tak? jakaś doczepka, uboczny efekt, niechciany obowiązek.

wodospady łez. 

ludzie mnie męczą.

chciałabym czasem sam na sam, 

żeby to było ważniejsze,

żeby to był zawsze oczywisty wybór,

nie robić niczego na pokaz, liczyć się z moim zdaniem,

słyszeć kiedy mówię, odpowiadać kiedy pytam a nie pozostawiać mnie z uczuciem zażenowania i ignorancji.

... but then say maybe ...