Cezary, Czarek, Czareczek, Czaruś.

to zdjęcie idealnie ciebie oddaje, to jaki byłeś.

we wtorek o 11:55 zmarłeś, wczoraj był twój pogrzeb.

było tylu ludzi.

każdy płakał.

stypa na ponad sto osób.

duży kościół po brzegi zapełniony.

tylu ludzi cię lubiło/kochało.

a teraz już cię nie ma.

miałeś zaledwie 36 lat.

zabrakło tego cholernego zdrowia.

z kim będę śmiać się do rozpuku?

kto będzie mnie uczył, jak używać pałeczek do jedzenia?

z kim będę rozmawiała na każdy temat, o wszystkim i o niczym?

z kim będę się śmiała z ludzi, których nie lubimy?

z kim będę się śmiała z ludzi, którzy na to po prostu zasłużyli?

z kim będę się wyzywała w barze/pod biedronką?

kogo będę wypatrywać w żądle?

kto będzie takim sarkastycznym skurczybykiem?

z kim będę rozmawiała o kobietach, które się tobie podobały?

kogo będę opieprzać, że te kobiety były za młode, jak dla ciebie?

z kim będę zostawała do zamknięcia żądła?

kto będzie mnie tak denerwować, a ja jego?

komu będę zabierała ten mięciutki szaliczek w zimowe wieczory pod barem?

kto będzie się o mnie troszczył, tak jak ty?

no kto?!

jeszcze tyle tego...

tak mi bardzo źle, smutno, ciężko. tak bardzo jestem zrozpaczona, zła.

tak, jestem na ciebie cholernie zła! zła, że opuściłeś nas.

powoli dochodzę do siebie, już jem, lecz ze snem wciąż ciężko.

tak bardzo będzie mi ciebie brakować. żądło bez ciebie będzie puste. wystarczyło pójść bez planu, a ty zawsze tam byłeś. zawsze poświęciłeś swój czas, choć troszkę.

spoczywaj w pokoju.

do zobaczenia kolego, ziomeczku, bracie.