tak wolno

tragedia czy błogosławieństwo?

nigdy tego tak nie czułam.

że też jeden człowiek może zniszczyć to wszystko, co się budowało latami. a czym? tym, że istnieje i zrobił coś tak dawno temu, a zostawił po sobie tykającą bombę. no  ale gdyby nie on, nie stałabym się tym, kim jestem teraz. i krąg się zamyka.

a z drugiej strony mam tak fajnie wyjebane, tak jak nigdy nie miałam, co jest dość pozytywne. i interesujące. 

ale mimo wszystko to wyłącza mój organizm w wielu funkcjach. niczym jakiś mechanizm obronny.

to dziwne, bo można mi nawet wbijać kołek w serce czy palić na stosie a ja mam to gdzieś. Jak nigdy.

Ale tylko dwie rzeczy świadczą o tym, że nadal jestem człowiekiem.

Nie chcę nikogo ranić, do tego stopnia, że raczej się nie zbliżam. ucinam jak robi się niebezpiecznie lub upłytcam. Dla ich dobra.

Oraz to, że widząc tę istotę, wszystko powraca i mogę czuć dalej.

dziękuję.