codziennie

codziennie okrywam po trochu samą siebie,

odkrywam swoje wady i zalety, zdolności i nieumiejętność wykonania czegoś.

                                           dziś wieczorem odkryłam zdolność. niesamowicie ważną.

ja poprostu jak dyrygent pałeczką ptrafie sterować swoimi emocjami. 

jak magiczną różczką z nieposkromionego niepokoju i złości zasypiając

jednym mrugnięciem powiek stałam się ostoją spokoju i wyciszenia.

to było niesamowite...

codziennie niedowierzam, w niego, w siebie, w to wszystko.

wspominam i wydaje mi się że to mi się przecież nie mogło przytrafić, to nie moja bajka...

po czym zaglądam w telefon-one tam są. są te wszystkie słowa w które nie wierze. słowa.

zaglądam we wspomnienia-one tam są. te wszystkie gesty, czyny, uśmiechy i rozmowy. są.

zaglądam we własne serce-on tam jest. tak poprostu-jest.

codziennie wspominam pierwsze chwile. tosty, spacer po grillowaniu,

krwężniki pod lidlem, wrestling na poduszkach i ten bezgraniczny rozmiar ramion

który potrafił objąć mój cały świat na te kilka sekund

-choć wtedy jeszcze nie do końca doceniałam ich wartości.

dziś wiem-są bezcenne.