pokoje bez wyjścia

realna abstrakcja 

okna na zewnątrz

tunele bez światła

kraty na drogach

otwarty holokaust

portrety zza szkła

zamknięte serce

toja 

Nie mam już siły. Nie jestem w stanie nawet pisać. Trzęsą mi się ręce. Cała się trzęsę. Nie panuje nad drgawkami. Nerwy. Krzyk. Płacz. Ból. 

Nie będę pisać o uczuciach, bo poza nieopisalnie ogromnym smutkiem, który zamknięty pod żebrami, wije się i kaleczy wszystko wokół, nie ma we mnie nic. 

Niedawno prawie się zabiłam. Cóż... 

A. nie zrób nic głupiego. Żyj dla mnie

 Tak jak ja dla Ciebie.

V. walczy o życie po wypadku. Boję się o Ciebie.

J. miała próbę samobójczą. Martwię się, głupku.

Mojej M. już  nie ma. Odeszła ode mnie. Tęsknię za nami.

O. w autobusie ktoś miał takie perfumy, jak te Twoje. Dziwne, że po ponad dwóch latach, ja nadal pamiętam zapach Twojej skóry. Nienawidzę tych wspomnień, a jednak wracam do ich piękna.

(Brakuje mi Ciebie. Nie zdążyłam powiedzieć Ci sześćdziesięciu ważnych zdań. Opowiedzieć tysięcy dni. Spojrzeć w oczy. To tak potwornie boli, bo już nigdy nie będzie tak samo.)

Ojciec znów mnie pobił. 

Gdzie jesteś? Kurwa, gdzie jesteś? Chcę tylko znów czuć się człowiekiem.

Wróciłam do "nałogu". Teraz pozostało mi tylko to. Niestety. Powoli się zabiję. 

Nie chcę takiego życia.