Miało być lepiej, kurwa, miało być lepiej. 

Przestaje już odpuszczać, przestaję wybaczać. Zaczynam traktować ludzi z wzajemnością.

Nie chcę być tylko opcją. Tak trudno zostać ważną.

Nie ma potworów pod łóżkiem. 

Starałam się zawsze oddawać wszystko, co tylko mogłam. Wszystko. Mimo tego, że sama zostawałam z niczym, żeby tylko innym było lepiej. Dawałam ogień - sama się wypalając. Nie oczekując nic w zamian. Już koniec. Już nie mam co oddać. Pustka. Całkowita pustka.

Nigdy nie jestem pierwsza.

Nigdy nie jestem ważna.

Nigdy nie jestem dobra.

Jestem tylko obok tego wszystkiego i mam tego dość.

Udaję tę pierdoloną obojętność i to jest moja ochrona, tylko w sercu tego azylu siedzi dziecięca naiwność i ogromna słabość, chociaż powłoka staje się coraz grubsza, to jej wnętrze jest zatrute. 

Mam zbyt mało ludzi, żeby pozwolić sobie na stratę kogokolwiek. Gwałtownie łapię się ich i nie chcę puszczać, ręce trzymają z całych sił, lecz wraz z odejściem człowieka, zostają mi wyrwane i one. 

Żyłam w kamstwie, bo nie wiedząc o prawdzie, byłam szczęśliwa chociaż przez chwilę. Wszystko to jest takie zimne...

Nic nie istnieje, wszystko jest iluzją, wszystko dzieje się w głowię, nic nie jest na prawdę. Po rzeczywistości pozostała jedynie tęsknota.

Od tygodnia nie zdążyłam wytrzeźwieć nawet na chwilę. Dziś upiłam się do nieprzytomności, co nie było trudne w moim stanie - z wysoką gorączką, w ciepłym łóżku, samotnie przed telewizorem. Bez słowa. 

Boli mnie serce bardzo...

Boję się ojca.

Niech ktoś wreszcie zamorduje moje ciało.

https://www.youtube.com/watch?v=1AJ5YDfsUWI   Zakochałam się w tej piosence, klipie.

Spróbuję dać sobię sama radę.