Ten beznadziejny fotoblog jest raczej ostatnim miejscem, gdzie chciałabym z kimś porozmawiać, a jednak pisze...dlaczego? odpowiedź jest banalnie prosta. Bo komu mam to wszytko mówić?! Nieczęsto czuje sie sama, ale czesto samotna i pisze jakby to był koniec czegoś albo przynajmniej poczatek lub jakiś tam cykl mojej depresj, oczywiście bez obaw-jeśli ktoś w ogóle takie posiada. Architektura mnie nie lubi, zdecydowanie, natomiast ja do tej pory nie jestem przekonana że byłabym w stanie ją kiedyś prawdziwie poprzez głębsze poznanie- polubić. I tak sie męcze. cholera. może dobrze , może źle, przekonam sie po pierwszych egzaminach...Lub nie.

Tak wspominałam ostatnio i poczułam się o wiele silniesza po tych wspomniniach, że przeżyłam coś co było trudne- mimo że myslałam iż nie dam rady tego znieść. Te wakacje były cyklem dziwnych zdarzeń, bardzo przykrych i nie dających do tej pory o sobie zapomnieć...niestety. Tylko przykro sie robi, oczy gdzieś błądzą po kontach i nagle nauczyciel od pływania woła do ciebie- "halo, słuchasz mnie?! - słucham... przecież... -Bo wydawało mi się , że jesteś gdzieś indziej..."Bo cholera jestem, ale po co to komu wiedzieć. Gdzieś daleko zamknięta i jakby do mnie nic nie dochodziło, albo przepływało obok a ja gdzieś na jakimś kamieniu w tej rzece spokojnie sobie siedze i boje się wejść bo przeraża mnie jej rwisty nurt. "Jakaś czizas masakra"- powiedzeć bym mogła. Dzisij byłam u tej pięknej siwej mordki i tak cudownie mnie słuchała...potem wrócilam do domu, oczywiście  uprzednio nie wzięłam kluczy do domu- co skończyło się koczowaniem pod drzwiami, a jednak po drugiej stronie drzwi- cichutkie piszczenie i mruczenie mnie rozweselało- To tak jakby ktoś zawsze czekał-nawet jeśli myslisz że nikt.

I jeszcze...Dlaczego, kiedy człoweiek tęskni, boi się o tym powiedzieć?! a potem jest już za późno?

I jaki kiedunek mam wybrać, jeśli nie znam celu żadnej z oferowanych dróg?

cholera.

A pozatym to jest miło. zawsze sie uśmiechaj...bo jak sie nie uśmiechasz to jesteś chora.