Science Fiction Double Feature

No, dawno mnie nie było. Praca. Czy raczej, coś co miało byc pracą. Właścicielki uroczego sklepu z upominkami w sąsiedztwie miały mnie zatrudnić, ale gdy po trzech tygodniach miałem wreszcie podpisać umowę, pokazano mi drzwi. Nie chodziło o to, że jestem niekompetentny. Ani o to, że mam kolczyki. Ani o zły ubiór - starałem się dopasować do klimatu. Chodziło podobno o to, że jestem mężczyzną. Klienci od lat przyzwyczajeni są do tego, że za kasą stoi kobieta, że to kobieta pomaga im dobrać prezent, wybrać biżuterię, prezentuje im obrusy i zastawę. Jakoś nie mogli przełknąć faktu, że oto obsługuje ich mężczyzna. Przynajmniej taka jest wersja oficjalna. Można albo w nią uwierzyć, albo uznać że szukały jelenia na czas, kiedy będą przyjmowały dostawy na jesień i woziły się do Rzymu na urlop.

W związku z tym znowu szukam pracy. Coraz bardziej skłaniam się ku szukaniu jej w sektorze państwowym, bo jak dotąd nie trafiłem na prywaciarza, który byłby wobec mnie w porządku. Nie rozumiem tego. Jestem podobno inteligentny, szybko się uczę, umiem rozmawiać z klientami. Mam szerokie zainteresowania, więc nadaję się do pracy w prawie dowolnych usługach. Tymczasem najczęściej moje próby rozbijają się albo o wykształcenie (średnie ogólne i niepełne medyczne), albo o płeć. Zwykle o to drugie. Przepraszam, czy to moja wina że komórka jajowa mojej matki oberwała akurat plemnikiem Y? Czy o zdolnościach barmana, sprzedawcy, konsultanta/kogokolwiek decydują umiejętności, czy cycki?

Uff.

=+=

Kto nie zna pana na obrazku (chociaż znają go chyba wszyscy), niech sobie wpisze w Google "xRonix". A kto nie wie, do jakiego filmu i musicalu nawiązuje obrazek, do wypożyczalni MARSZ. Bo to obowiązkowa pozycja na na liście każdego kontrkulturowca.